Ετικέτα: Το Ποίημα της Ημέρας

Ανυποψίαστο, ελάχιστο απόγευμα… Το σώμα που λάτρεψε τον ήλιο και που τώρα υποκρίνεται, το δέντρο στην πεθαμένη θάλασσα έσμιξε τη μνήμη του καλοκαιριού με τα δικά σου μάτια.   Τώρα γλιστρώ...

“Ετσι συχνά όταν μιλώ για τον ήλιο μπερδεύεται στη γλώσσα μου ένα μεγάλο τριαντάφυλλο κατακόκκινο αλλά δεν μου είναι βολετό να σωπάσω”  

Ποθώ το στόμα σου, τη φωνή, τα μαλλιά σου, Σιωπηλή πεινασμένη ενεδρεύω στους δρόμους, Το ψωμί δεν με τρέφει, η αυγή με ταράζει, Αναζητώ τον υγρό ήχο...

Απαλά γέρνει ο ήλιος. Τη μέρα αποχωρίζεται Ένας πεντακάθαρος ουρανός. Διαχέουν μοναξιά Σαν από πολύ μακριά Φωνές που πλησιάζουν. Προσβάλλεται άμα κολακεύει Αυτή η σπάνιας γοητείας ώρα. Δεν είν’ το πρώτο σημάδι Του...

Έλα, να λυπηθούμε εκείνους που έχουν μοίρα καλύτερη από μας. Έλα, φίλη μου, και θυμήσου πως οι πλούσιοι έχουν υπηρέτες και όχι φίλους, κι εμείς έχουμε φίλους...

Μόνο να στέκω απέναντί σου -εάν μπορώ να στέκω ορθός- να θάβεται στην αρετή σου νεκρός της σάρκας μου ο βυθός κι όντας για με συ αιώνιος γρίφος, σαν...

Κι όμως ο Χρόνος συνεχίζεται – Το λέω χαρούμενη σ’ όσους πονάνε τώρα – Θα ζήσουν  – Υπάρχει Ήλιος –   Δεν το πιστεύουν τώρα –   44 Ποιήματα & 3...

Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ' ακούς Να τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ' ακούς Μες στη μέση της θάλασσας Από μόνο το θέλημα της αγάπης,...

Μεταφέρω ἀπὸ τόπο σὲ τόπο τὴ λύπη μου, αὐτὸ τὸ καλύβι μὲ τὰ ἐλάχιστα πράγματα: τὰ χαρτιά, τὶς μνῆμες, τὶς πέννες μου. Τὸ πιὸ μεγάλο μου ἀπ᾿ ὅλα τὰ...

Υπάρχουν πράγματα που ακόμα θέλω να κρατάω κρυφά υπάρχουν πρόσωπα που δεν κατονομάζω μ’ όλο που συνεχώς απομακρύνονται κι ούτε που θα ‘ταν τρομερό αν αποκάλυπτα τα πάντα μόνο που...