Ετικέτα: Το Ποίημα της Ημέρας

Πόσο έχεις στ αλήθεια πονέσει, ώσπου να βρεις τα χούγια μου, ώσπου να βρεις την ψυχή μου τη μονάτη κι ανήμερη και τ όνομά μου που όλους...

Οι μέρες κι οι νύχτες μου κι όλος ο χρόνος που πέρασε.   Αφημένος εδώ ένα τίποτε ή ένα σημάδι κάτω από το γλόμπο του ήλιου. Καίει το σκοτάδι αθόρυβα καταναλώνει...

Θά ῾θελᾳ νὰ φωνάξω τ᾿ ὄνομά σου, ἀγάπη, μ᾿ ὅλη μου τὴν δύναμη. νὰ τ᾿ ἀκούσει ἡ ἄνοιξη καὶ νά ῾ρχεται πιὸ γρήγορα Νὰ τὸ φωνάξω...

  Σταθμός Θησείου κι απέναντι στο τρένο μου κι απέναντι στο πρόσωπό μου αντικρινό μου τρένο κι αντικρινό μου πρόσωπο του έρωτα που δεν τον προλαβαίνεις.  

Έρωτας τάχα να ‘ν’ αυτό που έτσι με κάνει να ποθώ τη συντροφιά σου, που σαν βραδιάζει, τριγυρνώ τα φωτισμένα για να δω παράθυρά σου; Έρωτας να ‘ναι η σιωπή που...

Η μοναξιά… δεν έχει το θλιμένο χρώμα στα μάτια της συννεφένιας γκόμενας. Δεν περιφέρεται νωχελικά κι αόριστα κουνώντας τα γοφιά της στις αίθουσες συναυλιών και στα παγωμένα μουσεία. Δεν είναι...

(FROM THE GARDEN)   Έλα, αγάπη μου, Συλλογίσου τους κρίνους. Έχουμε λίγη πίστη. Μιλάμε πάρα πολύ. Κάνε πέρα τη μπουκιά σου από λέξεις Κι έλα μαζί μου να παρατηρήσουμε Τους κρίνους ν’...

(πρόσθια ὄψις) Τὰ µαλλιά της εἶναι σὰν χαρτόνι καὶ σὰν ψάρι τὰ δυό της µάτια εἶναι σὰν ἕνα περιστέρι τὸ στόµα της εἶναι σὰν τὸν ἐµφύλιο πόλεµο (στὴν Ἱσπανία) ὁ λαιµός της...

Δε σ’ αγαπώ σαν να ‘σουν ρόδο αλατιού, τοπάζι, σαΐτα από γαρούφαλα που τη φωτιά πληθαίνουν: σ’ αγαπώ ως αγαπιούνται κάποια πράγματα σκούρα, μυστικά, μέσ’ από την...

Μιλοῦσες γιὰ πράγματα ποὺ δὲν τἄ ῾βλεπαν κι αὐτοὶ γελοῦσαν Ὅμως νὰ λάμνεις στὸ σκοτεινὸ ποταμὸ Πάνω νερὰ Νὰ πηγαίνεις στὸν ἀγνοημένο δρόμο Στὰ τυφλά, πεισματάρης Καὶ νὰ γυρεύεις...