Ετικέτα: Το Ποίημα της Ημέρας

Αν δε μου 'δινες την ποίηση, Κύριε, δε θα 'χα τίποτα για να ζήσω. Αυτά τα χωράφια δε θα 'ταν δικά μου. Ενώ τώρα ευτύχησα να 'χω...

Όλο λες να προσέχω τον εαυτό μου. Ναι, καπνίζω μα φροντίζω τη διατροφή μου και πηγαίνω συχνά στο γυμναστήριο. Το πιο μυστήριο δεν περιμένω πια τίποτα. Από κανέναν. Ούτε καν από...

Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ μεγάλα κ' υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.   Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ. Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή...

Δὲν εἶμαι ἐγὼ ποὺ τὴ ζωή σου ἦρθα σὰν ἥλιος νὰ φωτίσω: τὸ φῶς στὰ μάτια μου ποὺ λάμπει δικό σου -καὶ σ᾿τὸ στέλνω πίσω! Τοῦ μαγικοῦ τοῦ κόσμου ἂν...

Έζησα τα πάθη σα μια φωτιά, τάδα ύστερα να μαραίνονται και να σβήνουν, και μ’ όλο που ξέφευγα απόνα κίνδυνο, έκλαψα γι’ αυτό το τέλος που υπάρχει...

Μπορεί να μην πήγε χαμένος τόσος κόπος τόσος πόνος.     Και ίσως έτσι να σκέφτεται για εμάς και για τον εαυτό του αυτός ο εξ ανατολών ψευτο- κότσυφας που σφυρίζει στο...

Δεν τό ’θελα ποτέ σε τέτοιες σκέψεις να γυρίσω. Μα είναι νύχτες, κάποιες ατέλειωτες, που από τα πέλαγα όλως ακούραστα τα παλαιά μου οράματα τα φέρνω πίσω...

Θυμάσαι τότε μες στο χειμώνα που φτάσαμε στο νησί; Η θάλασσα μας ύψωνε ένα κύπελλο ψύχους. Στους τοίχους τα αναρριχητικά σιγομουρμούριζαν αφήνοντας να πέφτουν σκορόχρωμα φύλλα στο πέρασμά μας, ήσουν κι εσύ ένα...

Ετούτα τ’ άσπρα βότσαλα στο γυμνό σου τραπέζι λάμπουν στον ήλιο. Κανένας δε μαντεύει από ποιους βυθούς ανασύρθηκαν. Κανένας δεν υποπτεύεται με τι ριψοκίνδυνες καταδύσεις τ’ ανέβασες· με...

Δεν ωφελεί να καρτεράς όρθιος στην πόρτα του σπιτιού και με τα μάτια στους νεκρούς τους δρόμους στηλωμένα: -αν είναι νάρθει, θε να 'ρθεί δίχως να...