ξέρεις, καταλαβαίνω πως ποτέ δεν θα μπορούσαμε να έχουμε αυτό που θα έμοιαζε με κάποιο όνειρο όπου όλα ευοδώνονται∙ πως ήταν πάντα άλλες οι ανάγκες μέσα μας και η δίψα μας ήταν για άλλα πράγματα∙ είναι απλό να το συνειδητοποιήσεις αφού το έχεις συνειδητοποιήσει∙ το πως φτάνει κανείς στην συνειδητοποίηση δεν έχει σημασία∙ ούτε έχουν σημασία οι πληγές, τα γιατί, τα πως, οι μέρες ολόκληρες που περνάει κανείς μόνος μέχρι να φτάσει σε μια πρώτη αρχή για τον εαυτό του και για κάτι που ήταν σημαντικό για εκείνον∙ δεν προσμένω πια να εξηγήσω γιατί συνέβησαν όλα όπως συνέβησαν, αρκούμαι στο να πω ότι κανείς δεν μπορεί να έχει όλα τα δεδομένα στην αρχή, και όταν τα αποκτά καλύτερα να είναι ακέραιος και καθάριος με αυτά∙ κοιτάω τον πάγκο της κουζίνας και βλέπω στοιβαγμένα πράγματα και σκέφτομαι πως θα μπορούσες κάποτε να τα έχεις αγγίξει με τα χέρια σου∙ ανιχνεύω στο γραφείο το στυλό που θα μπορούσες να έχεις γράψει με αυτό αλλά δεν έγραψες∙ κοιτάω σημειωματάρια με ποιήματα και σκέφτομαι πως δεν θα μπορούσες να είσαι ο παραλήπτης∙ δεν με πονάει πια τόσο που δεν έχω μια εξήγηση, ούτε τα πράγματα που εγκαταλείφθηκαν και απορρίφθηκαν σιγά – σιγά, σχεδόν μεσ’ τη σιωπή, ούτε αυτή τη τελεία που δεν μπόρεσε να μπει∙ διαισθάνομαι το τέλος μηρυκαστικά και σκέφτομαι πως τα πράγματα γίνονται όπως είναι να γίνουν∙ προσπαθώ να κρατήσω την συνειδητότητα και στο τώρα να παρατηρήσω το φως και να γίνω ένα γράμμα, σκόρπιες λέξεις που δεν θα διαβαστούν αλλά δεν έχει και σημασία∙ όχι πια∙ είμαι ένας φάρος που για τώρα έσβησε κι είμαι ένα σχοινί που κόπηκε στη μέση από την ανάγκη του να δεθεί∙ δεν έχει σημασία τίποτα από αυτά πια∙ ξέρω πως υπήρξα σε κάθε στιγμή αληθινός∙ και κάθε στιγμή έκανα ότι καλύτερο μπορούσα∙ αυτό αρκεί για την ώρα∙ αυτό και η επίγνωση που έχω, της ικανότητας μου να αγαπώ και να χαρίζομαι δίχως μέτρο∙ αυτό αρκεί για την ώρα∙ σήμερα κοίταξα το πρωινό και βρήκα εκεί ένα αστέρι που μου έμοιαζε∙ ανιχνεύω στις λέξεις μου πόσο έχω αλλάξει∙ πόσο δρόμο έχω διανύσει∙ και είμαι εντάξει με αυτό∙ ίσως βρεθούμε μια μέρα∙ ωστόσο, οι ορίζοντες που ήταν κάποτε ανοιχτοί, έχουν κλείσει∙ ανεπιστρεπτί∙ είναι εντάξει έτσι∙ είναι εντάξει
Bαγγέλης Ρουσσάκης.
Ο Βαγγέλης Ρουσσάκης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κάρπαθο. Αποφοίτησε από το τμήμα ιστορίας και αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης. Αγάπησε από παιδί τη Λογοτεχνία, γιατί μέσα από εκείνην ξέφευγε από τον κόσμο που πολλές φορές επιβάλλεται στους ανθρώπους. Έκτοτε ανακάλυψε κι άλλες αγάπες. Όλες είχαν να κάνουν με μικρά – μικρά κομμάτια που κρύβονται μέσα σε ψυχές και περιμένουν να αναδυθούν. Πολλές από τις αγάπες του, τις εφηύρε γιατί ήταν εκείνες που χρειαζόταν, για να μην επιβιώνει μόνο. Τώρα, ξανά μαθαίνει να ψάχνει για χρώματα, και στιγμές και κομμάτια μικρά. Με την γνώση πως δεν θα τα βρει ποτέ όλα. Του αρκεί. Ταξιδεύει.
