Μπορεί να με έχεις από κάτω

και με το ζόρι να με θάβεις στη σιωπή

Να επιμένεις πως μου αξίζει ένα άδειο πιάτο

Και σαν σκυλί να με κλοτσάς μεσ’ τη βροχή

Μα όσο κι αν θες να το πιστεύεις

πως μου ‘χεις πάρει κιόλας την ψυχή

Κι όταν ακόμα θα νομίζεις

πως μια για πάντα έχω χαθεί

Εγώ θα φλέγομαι

θ’ ανθίζω

θα γιορτάζω

θ’ ανατέλλω

Θα σε καίω

Θα καταστρέφω με τραγούδια της ψυχής σου το μπουρδέλο

Θα ανατέλλω

Μπορεί αν θες με ένα σου ψέμα

να με κρατάς μέσα στη λάσπη

Κι αν πάλι χρειαστεί να μου φοράς τα πιο ωραία σου κουρέλια

Και να με βγάζεις σαν σκλαβάκι στο σφυρί

Μα όσο κι αν θες να το πιστεύεις

πως μου ‘χεις πάρει κιόλας την ψυχή

Κι όταν ακόμα θα νομίζεις

πως μια για πάντα έχω χαθεί

Εγώ θα φλέγομαι

θ’ ανθίζω

θα γιορτάζω

θ’ ανατέλλω

Θα σε καίω

Θα καταστρέφω με τραγούδια της ψυχής σου το μπουρδέλο

Θα ανατέλλω

Ακόμα κι όταν θα νομίζεις

πως μου πήρες τη ψυχή

θα σε καίω

Κι όταν ακόμα θα νομίζεις

πως για πάντα έχω χαθεί

Θα ανατέλλω

Ω, είναι ωραία στον παράδεισο…


 

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση μέρους της αναρτήσεως είτε ολόκληρης, με οποιαδήποτε μεταβολή του ανωτέρω κειμένου και χωρίς την παράθεση του απευθείας συνδέσμου στην ανάρτηση αυτή που είναι: www.ologramma.art

Οι απόψεις των συντακτών είναι προσωπικές και το ologramma.art δεν φέρει καμία ευθύνη.

Το ologramma.art επιφυλάσσεται για την άσκηση των νομίμων δικαιωμάτων του.
Προηγούμενο άρθροΗ άλλη ομορφιά, Στέλιος Γεράνης
Επόμενο άρθροΙV, Ευάγγελος Δεληλάμπου
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017. Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ. Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό. Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια... Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων. Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία… Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή… Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.