Θα είχαμε συναντηθεί σε δυο μετέωρες σκέψεις

Θα είχα διαβάσει στα νέα της εφημερίδας πως προσγείωση

Δεν γίνεται εύκολα

Πως δεν θα κόψουμε απόψε τα μαλλιά με ξυραφάκια- λέξεις

Θα είχες διαβάσει πως η αδιαφορία αποτελεί αδίκημα ποινικό και μόνιμο

Θα έπρεπε να με λένε Αμφιβολία

Κανένας δρόμος δεν θα με τρόμαζε

Θα είχες παραπάνω παράθυρα στο σπίτι –μόνο για μένα-

Κι εγώ λιγότερους θυρωρούς στην σκάλα

Θα είχες διαβάσει στο site πως η πρώτη επιθυμία  εκπληρώθηκε

Η δεύτερη είναι στο χέρι σου

Θα μου χε πει η τσιγγάνα πως το χέρι μου έχει πολλές διακλαδώσεις

Και προβλέψεις δε δύνανται

Θα της είχα δώσει το άλλο, το αριστερό.  Θα είχε πει το ίδιο

Θα αμφέβαλλα για την μεταφυσική κι εσύ για την στεγνή λογική σου

Δεν θα μας ένοιαζε όμως

Έτσι, με άλλα ονόματα θα βρίσκαμε χώρο στις έννοιες, στην διαδρομή

Δεν θα παίζαμε κρυφτό γιατί ξέρεις πως κάποτε

Είχαν γρίλιες τα πατζούρια

και πως η όρασή μου είναι θολή μα οξεία

Θα έβαζα ένα βινύλιο χωρίς βελόνα να στριφογυρίζει

Θα επέλεγες μουσική από τον δρόμο

Θα έλεγα ότι έχεις φόβους μετρήσιμους

Κι εσύ πώς μικρή έχω απόσταση απ’ το χάος

Αλλά καμιά ενόχληση

Κάποια στιγμή θα σε φιλούσα

Κι εσύ θα έμπαινες μέσα μου

 


 

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση μέρους της αναρτήσεως είτε ολόκληρης, με οποιαδήποτε μεταβολή του ανωτέρω κειμένου και χωρίς την παράθεση του απευθείας συνδέσμου στην ανάρτηση αυτή που είναι: www.ologramma.art

Οι απόψεις των συντακτών είναι προσωπικές και το ologramma.art δεν φέρει καμία ευθύνη.

Το ologramma.art επιφυλάσσεται για την άσκηση των νομίμων δικαιωμάτων του.
Προηγούμενο άρθροΓράμμα σε μια άγνωστη, Nicanor Parra
Επόμενο άρθροSpiral Dance / Tulku
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017. Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ. Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό. Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια... Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων. Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία… Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή… Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.