Σε μια ξένη πόλη ούτε δική μου
ούτε δική σου, εκεί σε πρωτοείδα
Μπορεί και να με ήξερες από παλιά
και απλά να με ξαναβρήκες
Και έβρεχε χωρίς ομπρέλα
Το θυμάσαι;
Την άλλη μέρα κιόλας φτιάξαμε ένα τρένο
κίτρινο, κόκκινο, μπλε το βάψαμε
και ταξιδεύει τη Γη…
νύχτες ταξιδεύαμε στον Ουρανό…
αστέρι και σταθμό…
Το θυμάσαι;
Είπες να μείνουμε πάντα έτσι…
θυμάσαι;
Όταν σου έδινα πορτοκάλι
πήγαινε να πει μόνο μαζί σου ταξιδεύω
Με πέντε πορτοκάλια κάναμε πορτοκαλάδα
την πίναμε μισή-μισή
Θυμάσαι;
Και έτρεχα κάθε Άνοιξη σε όλη τη Γη
Να βρω το πρώτο πρώτο λουλούδι
για σένα βέβαια…
Κατέβαινες στα βάθη του ωκεανού εσύ
και μου έφερνες ένα κοχύλι…
θυμάσαι;
Άμα στο ζήταγα γινόσουνα ποτάμι, λίμνη, θάλασσα,
ωκεανός…
Κι όταν το ζήταγες γινόμουνα κι εγώ…
Θυμάσαι;
Θυμάσαι τότε που κατέβηκα στον ύπνο σου
μ’ ένα τεράστιο ροζ αερόστατο;
Σου χάρισα ένα μύλο
να τον κρατάς γερά
γιατί φοβόσουν τα σκοτάδια.
Μου χάρισες έναν ολόιδιο κι εσύ.
Το θυμάσαι ακόμη;
Και σου έμαθα να ζωγραφίζεις
Μην πατάς πολύ το μολύβι σου έλεγα
Μια αγκαλιά ψυχές το τοπίο
Και οι ψυχές δεν έχουν περίγραμμα
Θυμάσαι;
Τα θυμάσαι όλα;
Το μαγικό δωμάτιο που άλλαζε σχήμα
ανάλογα με την στάση του κορμιού μας
το θυμάσαι;
θυμάσαι τότε;
Ήτανε δυο και ήταν σαν ένας
ένας και πολλοί μαζί
Χωρίζαμε για λίγο μόνο
γιατί αλλιώς
πως θα ανταμώναμε ξανά;
Και σου έγραφα κάθε στιγμή
κάτι τεράστια γράμματα
Μου έγραφες κι εσύ ακόμη πιο τεράστια
Μια φορά όμως που άργησες
πρόλαβε και ήρθε ο Χειμώνας
που κράτησε όσο πέντε.
Και όταν τελείωσε
ήρθε πάλι ο Χειμώνας ακόμη πιο βαρύς
και δεν μπορούσες να γυρίσεις
Έμενες μακριά…
Και μου έγραφες
Η πιο μεγάλη απόσταση είναι ο Χρόνος
Μπορεί… όμως…
Τα πιο ωραία μας ταξίδια
δεν τα ταξιδέψαμε ακόμη.
Σε περιμένω…
‘Ελα.
Θα μετρήσω έως το δέκα.
* Eυχαριστίες στον αναγνώστη μας, Αδάμ Κατσούκη για τις φωτογραφίες από το αγαπημένο παιδικό παραμύθι. Η διάθεση για μοίρασμα μας εμπνέει και μας βοηθά να συνεχίζουμε πάντοτε καλύτερα.
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
