Δεν ήξερα από πού ν’ αρχίσω
όλοι μου έδιναν ζεστά τα μέλη τους
τις ξεχασμένες γλώσσες, να τις μιλήσω τώρα εγώ
να γίνουν όλα δικά μου για πάντα –
ήταν μια θυσία που κράτησε δύο νύχτες
πίστεψα πως είδα καθαρά τη γέννησή μου
χιλιάδες χρόνια πριν
– εσύ καθόσουν με το στήθος γυμνό να στάζει φως
στη μέση του ονείρου είδα το κεφάλι
που περπατούσε στην άκρη της ταράτσας
σήκωσα ψηλά όσους νεκρούς μπόρεσα
ως την αγκαλιά του Θεού
μετά γύρισα κάτω στα χαλασμένα τοπία,
τι σκοτεινό πέρασμα η χαρά
μόλις νύχτωσε άνοιξα την πόρτα
και βγήκα έξω, να ζήσω
ξανά μες το κρύο.
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
