Και ποιος είναι ο πλησίον,
όταν όλα είναι μείον,
όταν όλα είναι άδεια
κι εσύ βρίσκεσαι σε άδεια
ή σε υπερεργασία,
τρέξιμο και φασαρία
σ’ ένα πάτωμα που σπάει
σε μια τρύπα που ρουφάει
σε ψυχές που αργοπεθαίνουν,
μια σε διώχνουν, μια σε θέλουν
και τα δόντια σου που τρίζουν
σ’ εφιάλτες που φοβίζουν,
με ανθρώπους που αλλάζουν,
και φαντάσματα σου μοιάζουν,
παρελθόντα που σφυρίζουν
και ζαλίζουν το μυαλό σου,
κι εσύ τρως με τον εχθρό σου
για να φάει κι ο εαυτός σου.
Κι ο εαυτός σου πάλι σπάει,
μα μετά ξανά κολλάει.
Και στο πάτωμα καθίζεις,
τον εαυτό σου να βοηθήσεις,
τα γυαλάκια σου μαζεύεις,
την ψυχούλα σου συλλέγεις
κι όλα πάνε στο φαράσι.
Με τον χρόνο θα περάσει.
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
