Πλέουμε πάνω σ’ ἕνα ἀπέραντο πτῶμα.
Μὰ δὲ βουλιάζουμε, γιατί
δὲ συμβιβάζεται ἡ ἀναπνοή μας μὲ τὴ μπόχα του
δὲ συμβιβάζονται τὰ πόδια μας μὲ τὴ λάσπη του
τὸ χρῶμα του δὲ χωράει στὰ μάτια μας.
Ἔχεις κι ἐσὺ τὴν ἴδια οὐλὴ ἀνάμεσα στὰ φρύδια.
Ἀκόμα ἕνα βουνό, ἀκόμα ἕνα βάλτο,
νὰ πηδήσουμε κι αὐτὸ τὸ κῦμα,
νὰ περάσουμε κι αὐτὴ τὴν πτυχὴ ἀηδίας,
ἀκόμα ἕνας χειμῶνας, ἀκόμα μιὰ ἄνοιξη, ἀκόμα ἕνας σφυγ-
μός!
Τὰ χέρια σου μυρίζουνε τὰ μανταρίνια ὅλης της γῆς,
συνωμοσία χαμόγελου ξυπνάει στὸ πρόσωπό σου.
Δὲ θὰ βουλιάξεις! Στὶς κακοτοπιὲς
ἕνας ἥλιος σὲ κρατάει ἀπ’ τὶς μασχάλες.
***
(1954)
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
