Σήμερα οδηγώ πολύ νευρικά

 και με μεγάλες ταχύτητες την πολυθρόνα μου.

Ήδη έχω σπάσει τρεις φορές

 το φράγμα του νέφους.

 Έχουν σακατευθεί, έχουν σκοτωθεί

πολλοί σωσίες μου. Έμεινα μόνος. Μόνος

οδηγώ αυτόν τον κίνδυνο.

Περνώ αστραπιαία και με κοιτούν

 με απορία. Ούτε κατάλαβα ποτέ

γιατί τρέχω έτσι ακίνητος, αφηρημένος,

κοιτώντας αλλού την ησυχία.

Τα σήματα της τροχαίας κάποιος

τα έχει αλλάξει και δείχνουν συνέχεια μονόδρομο.

 Πολλές φορές την πόλη την έχω δει ανάποδα

ή έχω πέσει σε βαθιά νερά.

Άλλες φορές οι λακούβες είναι στρωμένες

 με μπαμπάκι, η ορατότητα αρίστη.

 Όπως αντιλαμβάνεσθε,

όλα μαθηματικώς με οδηγούν

 στην επόμενη στροφή που περιμένει:

ο γκρεμός, η θάλασσα, η απογείωση.

***

[Από τη συλλογή «Δωρεάν Σκοτάδι», εκδ. Κέδρος, 1989]

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση μέρους της αναρτήσεως είτε ολόκληρης, με οποιαδήποτε μεταβολή του ανωτέρω κειμένου και χωρίς την παράθεση του απευθείας συνδέσμου στην ανάρτηση αυτή που είναι: www.ologramma.art

Οι απόψεις των συντακτών είναι προσωπικές και το ologramma.art δεν φέρει καμία ευθύνη.

Το ologramma.art επιφυλάσσεται για την άσκηση των νομίμων δικαιωμάτων του.
Προηγούμενο άρθροΤόση πολλή ανάσα, Max Ritvo
Επόμενο άρθρο“ΑΝΑΤΟΛ ή η μάχη των φύλλων” στο Θέατρο Άλμα
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017. Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ. Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό. Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια... Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων. Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία… Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή… Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.