Κρατημένοι ταξιδιώτες μιας ζωής κοιτάγαμε το πέλαγος που είχαμε διασχίσει.
Πιασμένοι από συνήθεια αναμένουμε το λεωφορείο. Πάντα αλαμπρατσέτα.
Σε κοιτώ και θυμάμαι τότε που σε γνώρισα. Εξήντα χρόνια πριν κι ακόμα το θυμάμαι.
Ήταν δειλινό Αυγούστου και τα τρεμάμενα από την αγωνία πόδια σου, ξεπρόβαλαν άσπρα κάτω από τη βερμούδα σου.
Με κοίταξες με βλέμμα που μια φορά στη ζωή σου αντικρύζεις.
Γλυκό κυδώνι, η γεύση στο στόμα μου.
Γίναμε σύντροφοι, όχι πάντα αγαπημένοι.
Με τα πάνω μας με τα κάτω μας, με δυο παιδιά και τρία εγγόνια.
Κάναμε ταξίδια μακρινά, ακούσαμε τραγούδια που πονούν.
Γελάμε πολύ. Κλαίμε και κάπου, κάπου. Μα τα δύσκολα πια τα ξεχνούμε.
Μάθαμε να λησμονούμε ό, τι μας πονά.
Φύσηξε αεράκι. Κρύωσα λιγάκι.
– Αγαπιόμαστε, Σπύρο μου ε;
-Τι σ’ έπιακε Αννέτα μου;
-Τίποτα. Απλά σκεφτόμουνα… αγαπιόμαστε;
-Αρμενίζουμε, κρατιόμαστε… Μάλλον θ’ αγαπιόμαστε μωρέ Αννέτα μου.
-Έχεις δίκιο, Σπύρο μου.
Συνεχίζουμε για το ταξίδι μας.
Μέρα όμορφη μ’ ήλιο.
Κι εμείς, περαστικοί ταξιδιώτες που αγαπιούνται.
*Φωτογραφία άγνωστου ζευγαριού στο λιμάνι της Ηγουμενίτσας.
(φωτογραφία Ζωή Αμοιρίδου)
Γεννήθηκε το 1999 στην Κέρκυρα, όπου και μεγάλωσε, ενώ από το 2017 μένει στη Θεσσαλονίκη όπου σπουδάζει στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας. Θέλει να γίνει ιστορικός τέχνης γιατί η τέχνη τη συγκινεί όσο τίποτα. Συμμετέχει εθελοντικά στο φεστιβάλ κινηματογράφου, στην ArtThessaloniki και στο OpenHouse. Τριγυρνά σε μουσεία και γκαλερί. Αγαπά τη φωτογραφία, τον κινηματογράφο ,τη λογοτεχνία και όποτε της έρθει γράφει και κανένα ποίημα. Της αρέσουν τα ταξίδια, οι βόλτες με φίλους, οι καφέδες σε τζαζ ρυθμούς και τα κρασιά με υπόκρουση Μάλαμα. Θέλει να συζητά, να γνωρίζει ανθρώπους που θαυμάζει, να κερδίζει γνώσεις. Κλαίει, όσο γελά. Πάρα πολύ.
Η στήλη της VitArt, είναι η προσπάθεια της να μιλήσει περί Τέχνης, για τα περί της Ζωής. Κάποτε σε πεζό λόγο, κάποτε σε ποιητικό.
