Ζω στη Θεσσαλονίκη τα τελευταία τρία χρόνια και χρησιμοποιώ το λεωφορείο σχεδόν καθημερινά. Δε θέλω να σταθώ στα προβλήματα του ΟΑΣΘ. Εξάλλου είναι γνωστά και επίσης είναι πολλά για να χωρέσουν σε ένα άρθρο. Μπορώ να πω όμως, πως παρότι με κάθε τρόπο αποφεύγω τη μετακίνηση με λεωφορεία, έχω πιάσει πολλές φορές τον εαυτό μου να εκτιμά την διαδρομή με αυτά.
Συχνά ενώ βρίσκομαι στρυμωγμένη ανάμεσα σε κάθε λογής άνθρωπο, ανάμεσα σε φωνές, ομιλίες και βιαστικές κινήσεις, έρχεται στιγμιαία η έμπνευση να γράψω κάτι. Αμέσως σπεύδω ν’ ανοίξω μια σημείωση στο κινητό να μη ξεχάσω τι σκέφτομαι. Υπάρχουν όμως και φορές που λόγω της «σαρδελοποίησης» δε μπορώ να χρησιμοποιήσω το κινητό. Τότε προσπαθώ να επαναλαμβάνω από μέσα μου τη σκέψη μου μηχανικά. Δυστυχώς, η μνήμη μου στέκεται αδύναμη τις περισσότερες φορές να τη συγκρατήσει. Έχω παρατηρήσει πως η πλειοψηφία των ιδεών που μου έρχονται στο μυαλό είναι άσχετες με όσα διαδραματίζονται στο λεωφορείο. Νομίζω πως η θέα από τα παράθυρα, η αστική βουή και η επαφή με τα ψυχρά αντικείμενα του λεωφορείου είναι αυτά που τροφοδοτούν τη φαντασία μου. Αυτές οι αναλαμπές με κάνουν να νιώθω λιγότερο βάναυση τη μετακίνηση με τον ΟΑΣΘ.
Κάποιες φορές νιώθω πως οι μετακινήσεις με τα μέσα μαζικής μεταφοράς αποτελούν ουσιαστική μορφή δια βίου μάθησης. Η παιδεία κάθε ανθρώπου, η ευγένεια και η αλληλεγγύη επιδεικνύονται, όχι όσο συχνά θα θέλαμε, στην καθημερινότητα μας. Μέσα στις πολλές σκυθρωπές φυσιογνωμίες, στις αγενείς συμπεριφορές και την αδιαφορία για το συνάνθρωπο, υπάρχουν λαμπρά παραδείγματα ανθρώπων που θα παραχωρήσουν τη θέση τους σε όποιον την χρειάζεται, θα απαντήσουν στη συγγνώμη σου, αν κατά λάθος τους έσπρωξες, και θα σου χαμογελάσουν. Είναι στιγμές εκεί μέσα που νιώθεις μια ελπίδα πως η καλοσύνη εκτιμάται ακόμα. Πως ίσως μας νοιάζει και ο διπλανός μας και πως δεν κοστίζει κάτι να σκάμε και ένα χαμόγελο. Είναι όμορφες κάποιες μέρες στο λεωφορείο, σε κάνουν να νιώθεις καλύτερα.
Όμως η πιο αγαπημένη μου συνήθεια στο λεωφορείο είναι να παρατηρώ τους συνεπιβάτες μου. Πόσες ιστορίες κρύβονται πίσω από τις ρυτίδες ενός ηλικιωμένου άντρα που κρατιέται από το στύλο του οχήματος και πατά αγωνιωδώς το κουμπί πολλές φορές για να μη χάσει τη στάση. Θέλω να βλέπω σ’ αυτόν τον κύριο το πάππου μου που με ανάλογη λαχτάρα περίμενε να κατέβει στην πόλη να δει τα «παιδιά». Τι να σκέφτεται άραγε η κοπέλα που κάθεται στη θέση δίπλα στο παράθυρο, φορά ακουστικά, κοιτά έξω και δακρύζει. Που να πηγαίνει η κυρία με τα σταυρωμένα χέρια πάνω σε μια σακούλα, που στέκεται όρθια και καταβεβλημένη από την κούραση στη φυσούνα. Ίσως παίρνει δύο λεωφορεία για να φτάσει στη δουλειά της. Αγαπημένες μου φιγούρες είναι τα μικρά παιδιά. Πότε νυσταγμένα πηγαίνουν με τους γονείς τους στο σχολείο, πότε μες το κέφι τραγουδούν. Μάλλον θα πηγαίνουν κάποια βόλτα. Ενώ για το ταξίδι φιγούρων ξένων, πάντα θα δημιουργώ αισιόδοξες ιστορίες προτιμώντας ν’ αποφύγω το σενάριο του διωγμού τους. Ας ερχόντουσαν απλά για μια νέα εμπειρία, σκέφτομαι.
Τα λεωφορεία είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας μας. Επιλέγω σε αυτό το κείμενο να αναφερθώ στα όμορφα της στοιχεία. Που μας δίνουν χαρά, μας φτιάχνουν τη μέρα. Μακάρι να ήταν πιο πολλές αυτές οι όμορφες στιγμές. Ελπίζω να γίνουν ο κανόνας μια μέρα που οι μέρες μας θα είναι ζεστές και όχι μέρες κρίσης.
Γράφει η Ζωή Αμοιρίδου.
Γεννήθηκε το 1999 στην Κέρκυρα, όπου και μεγάλωσε, ενώ από το 2017 μένει στη Θεσσαλονίκη όπου σπουδάζει στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας. Θέλει να γίνει ιστορικός τέχνης γιατί η τέχνη τη συγκινεί όσο τίποτα. Συμμετέχει εθελοντικά στο φεστιβάλ κινηματογράφου, στην ArtThessaloniki και στο OpenHouse. Τριγυρνά σε μουσεία και γκαλερί. Αγαπά τη φωτογραφία, τον κινηματογράφο ,τη λογοτεχνία και όποτε της έρθει γράφει και κανένα ποίημα. Της αρέσουν τα ταξίδια, οι βόλτες με φίλους, οι καφέδες σε τζαζ ρυθμούς και τα κρασιά με υπόκρουση Μάλαμα. Θέλει να συζητά, να γνωρίζει ανθρώπους που θαυμάζει, να κερδίζει γνώσεις. Κλαίει, όσο γελά. Πάρα πολύ.
Η στήλη της VitArt, είναι η προσπάθεια της να μιλήσει περί Τέχνης, για τα περί της Ζωής. Κάποτε σε πεζό λόγο, κάποτε σε ποιητικό.
