Το σκυλί δάγκωνε επίμονα το αριστερό ρεβέρ του παντελονιού σου/
Κάτι ήθελε να σου πει/ Ποτέ δε θα μάθουμε υποθέτω/ Σκυφτοί, παρατημένοι
στην τελευταία μας ματιά, φοβάσαι/ Ένα μαζί υπό διαίρεση/
Τρέμεις, μη μας δουν από τα παράθυρα/ Τόσο σε ντροπιάζω/
Όχι/ Δε φταις εσύ/ Φταίνε οι καιροί που πάνω μας πατούν και μας φτύνουν/
Απλώνω τα δάχτυλα μου στο χέρι σου/ Ακαμψία/ Ανατριχιάζεις/
Σφίγγεις τα δόντια σου/ Με φιλάς/ Κοιτάς ψηλά/ Κάποιος μας είδε/
Φεύγεις τρέχοντας/ Ένα παράθυρο άνοιξε και τρόμαξες/ Άνοιξες την
πόρτα της αυλής/ Έτρεχες κι ούτε που με κοίταξες/ Λόγια του τέλους
δε στάθηκες να ξεστομίσεις / Κι έμεινα να θυμάμαι ανείπωτα γαβγίσματα
ενός σκύλου/ Και την τρεχούμενη σκιά σου/ Αντίο/ Χαίρομαι που δε τ’ άκουσες/
Γεννήθηκε το 1999 στην Κέρκυρα, όπου και μεγάλωσε, ενώ από το 2017 μένει στη Θεσσαλονίκη όπου σπουδάζει στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας. Θέλει να γίνει ιστορικός τέχνης γιατί η τέχνη τη συγκινεί όσο τίποτα. Συμμετέχει εθελοντικά στο φεστιβάλ κινηματογράφου, στην ArtThessaloniki και στο OpenHouse. Τριγυρνά σε μουσεία και γκαλερί. Αγαπά τη φωτογραφία, τον κινηματογράφο ,τη λογοτεχνία και όποτε της έρθει γράφει και κανένα ποίημα. Της αρέσουν τα ταξίδια, οι βόλτες με φίλους, οι καφέδες σε τζαζ ρυθμούς και τα κρασιά με υπόκρουση Μάλαμα. Θέλει να συζητά, να γνωρίζει ανθρώπους που θαυμάζει, να κερδίζει γνώσεις. Κλαίει, όσο γελά. Πάρα πολύ.
Η στήλη της VitArt, είναι η προσπάθεια της να μιλήσει περί Τέχνης, για τα περί της Ζωής. Κάποτε σε πεζό λόγο, κάποτε σε ποιητικό.
