Όλα τα φώτα στο Παρίσι ανάβουν
Κόκκινα, γαλάζια, κίτρινα
Ισχνές εσοχές, αυτοκίνητα, μαγαζιά
Ουρανοί απειρόχρωμοι, σαπφειρείς
Εντυπωμένοι σε μια νότα άχρονου
Αυθύπαρκτοι σαν πίνακες
Του ίδιου θεού που έπλασε τον Έρωτα
Γόνο της Πενίας και του Πόρου
Cacciatore
Όλα τα φώτα στο Παρίσι, ανάβουν
στο Παρίσι του μυαλού μου όλα
υπάρχουν αισθαντικά, εξπρεσιονιστικά
ανεκπλήρωτα
οι ουρανοί ανάβουν μαζί με τη βροχή
οι νύχτες μια στίξη των βιβλίων και των μουσικών
που μόνο αυτές με συντρόφευσαν μέσα στο βίο
μέσα στη νύχτα μου στο Παρίσι
Amore
Όλα τα φώτα στο Παρίσι ανάβουν
Στο Παρίσι του μυαλού μου
Ένας Ρωμαίος δεν συναντά ποτέ μιαν Ιουλιέτα
Ένας Πάρης δεν συναντά ποτέ μιαν Ελένη
Ένας Φαουστ δεν συναντά ποτε μιαν Μαργαρίτα
και κάποτε είναι καλύτερα έτσι
κάποτε είναι στ’ αλήθεια
καλύτερα έτσι
Novembre
Όλα τα φώτα στο Παρίσι ανάβουν
Περπατώ μέσα στους δρόμους του Παρισιού
Κι όλα είναι λυρικά, κιαροσκούρα
ανεκπλήρωτα
οι πίνακες στα μουσεία περπατούν
μαζί με τους αποσταμένους έρωτες
τα λουλούδια ανθίζουν σε συνοδεία βροχής
και μια άρια ακούγεται από ένα μπαλκόνι
Ο Μπωντλαίρ με κοιτάει περιμένοντας τον Ρεμπώ
Κι ο Πικάσο σε ένα ένα πάρκο συνομιλεί
Με τη Φρίντα για την μπλε περίοδο
Nostalgia
Όλα τα φώτα στο Παρίσι ανάβουν
με την αίσθηση της βροχής
Όλα είναι πολύχρωμα και συνάμα νοσταλγικά
Στο Παρίσι του μυαλού μου
Κάτι ανάμεσα στις πατισερί και τα μικρά καφέ
με κάνει να αναπολώ την αίσθηση από τα ποιήματα
την πρώτη φορά που τα διαβάζεις
την αίσθηση της πρώτης φοράς που νιώθεις τη βροχή
inamorati
την αίσθηση της πρώτης φοράς σε ένα Παρίσι μαζί
με έναν άλλον άνθρωπο – ανεκπλήρωτο
Cacciatore
Όλα τα φώτα στο Παρίσι ανάβουν
Στο Παρίσι του μυαλού μου
Όλα έχουν μια νοσταλγία του ανεκπλήρωτου
Όλοι οι μεγάλοι καλλιτέχνες με κοιτούν
Κι όλες οι πόρτες και όλα τα ποιήματα
Κι όλα τα γλυπτά και όλοι οι ουρανοί
Του απογεύματος. Ροζ και μενεξεδί
Μα ποτέ εκείνη.
Amore
Όλα τα φώτα στο Παρίσι ανάβουν
Στο Παρίσι του μυαλού μου
Βλέπω συνεχώς, δύο ανθρώπους
Σε έναν σταθμό τρένου
Να ανταλλάσσουν όρκους
Αλλά κανείς τους δεν είμαι εγώ
και κάποτε είναι καλύτερα έτσι
κάποτε είναι στ’ αλήθεια
καλύτερα έτσι
λέω στον εαυτό μου
καθώς φεύγω από το Παρίσι
But still
I
I’ ll always have Paris
Ο Βαγγέλης Ρουσσάκης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κάρπαθο. Αποφοίτησε από το τμήμα ιστορίας και αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης. Αγάπησε από παιδί τη Λογοτεχνία, γιατί μέσα από εκείνην ξέφευγε από τον κόσμο που πολλές φορές επιβάλλεται στους ανθρώπους. Έκτοτε ανακάλυψε κι άλλες αγάπες. Όλες είχαν να κάνουν με μικρά – μικρά κομμάτια που κρύβονται μέσα σε ψυχές και περιμένουν να αναδυθούν. Πολλές από τις αγάπες του, τις εφηύρε γιατί ήταν εκείνες που χρειαζόταν, για να μην επιβιώνει μόνο. Τώρα, ξανά μαθαίνει να ψάχνει για χρώματα, και στιγμές και κομμάτια μικρά. Με την γνώση πως δεν θα τα βρει ποτέ όλα. Του αρκεί. Ταξιδεύει.
