Ω τι καλά γι’ αυτόν που ζει στην ησυχία
Με αποθηκευμένο χρυσό σε μεγάλο κτήμα,
Κι ούτε να προσέχει το κύλισμα της βροχής,
Την πτώση των δέντρων του δάσους.
Ω τι καλά γι’ αυτόν που ποτέ δεν έχει γνωρίσει
Την οδύνη των χρόνων της πείνας.
Έναν γκριζομάλλη πατέρα με θλίψη και δάκρυα,
Μια μητέρα που κλαίει ολομόναχη.
Μα τι καλά γι’ αυτόν που τα πόδια του έχουν βαδίσει
Τον δύσκολο δρόμου του μόχθου και της πάλης,
Κι ωστόσο από τις λύπες της ζωής του
Χτίζει σκάλες για να είναι πιο κοντά στον Θεό.
(Μετάφραση: Παναγιώτης Ράμμης)
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
