Ήσουν αστέρι κόκκινο που φώτιζε χρώματα τροπικά.
Γήινη, καρφωμένη στο έδαφος.
Μα και αέρας μεξικάνικος που δαμάζει καμβάδες.
Ήσουν αυτοαναφορική.
Τα υπαρξιακά σου ζητήματα μοιράστηκες με εμάς.
Γίναμε ταξιδιώτες στη ζωή σου, τις ιδέες σου και τα σχέδια σου.
Στην μεξικάνικη πολυχρωμία σου έμοιαζες πεταλούδα.
Ήσουν το ναΐφ έργο που όλοι ποθήσαμε να γίνουμε.
Γεννήθηκες στις 6 Ιουλίου και πέθανες στις 13 του ίδιου μήνα.
Ήσουν νέα μα μας είχες δώσει όλα όσα χρειαζόμασταν.
Σε συντηρείς ακόμα και σήμερα με το μοναδικό φως των έργων σου.
Με τα εκατοντάδες πρόσωπα σου και τα μάτια σου που γελούν μέσα από τα χρώματα σου.
Θα σε θυμόμαστε όσο μας χρωματίζεις.
Γράφει η Ζωή Αμοιρίδου.
Γεννήθηκε το 1999 στην Κέρκυρα, όπου και μεγάλωσε, ενώ από το 2017 μένει στη Θεσσαλονίκη όπου σπουδάζει στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας. Θέλει να γίνει ιστορικός τέχνης γιατί η τέχνη τη συγκινεί όσο τίποτα. Συμμετέχει εθελοντικά στο φεστιβάλ κινηματογράφου, στην ArtThessaloniki και στο OpenHouse. Τριγυρνά σε μουσεία και γκαλερί. Αγαπά τη φωτογραφία, τον κινηματογράφο ,τη λογοτεχνία και όποτε της έρθει γράφει και κανένα ποίημα. Της αρέσουν τα ταξίδια, οι βόλτες με φίλους, οι καφέδες σε τζαζ ρυθμούς και τα κρασιά με υπόκρουση Μάλαμα. Θέλει να συζητά, να γνωρίζει ανθρώπους που θαυμάζει, να κερδίζει γνώσεις. Κλαίει, όσο γελά. Πάρα πολύ.
Η στήλη της VitArt, είναι η προσπάθεια της να μιλήσει περί Τέχνης, για τα περί της Ζωής. Κάποτε σε πεζό λόγο, κάποτε σε ποιητικό.
