Γύρεψες κόσμους, λημέρια αταξίδευτα.

Να χωρέσεις τη ληγμένη σου συνείδηση.
Στα αποκούμπια που παρηγορούσουν γονατιστός, φίλησες τα δάχτυλα των ποδιών σου κλαίγοντας.
Ήσουν ο άλλος που φoβόσουν να γίνεις.
Σε μια αποστροφή ολοκλήρωσες το ποίημα της ζωής σου, έτοιμος να γίνεις όλα όσα έκρυβες.

*Ευχαριστώ την Μαρίλη Αγάθου για την παραχώρηση της όμορφης φωτογραφίας.
*Γράφει η Ζωή Αμοιρίδου.
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση μέρους της αναρτήσεως είτε ολόκληρης, με οποιαδήποτε μεταβολή του ανωτέρω κειμένου και χωρίς την παράθεση του απευθείας συνδέσμου στην ανάρτηση αυτή που είναι: www.ologramma.art

Οι απόψεις των συντακτών είναι προσωπικές και το ologramma.art δεν φέρει καμία ευθύνη.

Το ologramma.art επιφυλάσσεται για την άσκηση των νομίμων δικαιωμάτων του.
Προηγούμενο άρθροΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗ ΜΟΝΑΞΙΑ, του Χριστόφορου Τριάντη
Επόμενο άρθροΚάποιες νύχτες, Κική Δημουλά
Γεννήθηκε το 1999 στην Κέρκυρα, όπου και μεγάλωσε, ενώ από το 2017 μένει στη Θεσσαλονίκη όπου σπουδάζει στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας. Θέλει να γίνει ιστορικός τέχνης γιατί η τέχνη τη συγκινεί όσο τίποτα. Συμμετέχει εθελοντικά στο φεστιβάλ κινηματογράφου, στην ArtThessaloniki και στο OpenHouse. Τριγυρνά σε μουσεία και γκαλερί. Αγαπά τη φωτογραφία, τον κινηματογράφο ,τη λογοτεχνία και όποτε της έρθει γράφει και κανένα ποίημα. Της αρέσουν τα ταξίδια, οι βόλτες με φίλους, οι καφέδες σε τζαζ ρυθμούς και τα κρασιά με υπόκρουση Μάλαμα. Θέλει να συζητά, να γνωρίζει ανθρώπους που θαυμάζει, να κερδίζει γνώσεις. Κλαίει, όσο γελά. Πάρα πολύ. Η στήλη της VitArt, είναι η προσπάθεια της να μιλήσει περί Τέχνης, για τα περί της Ζωής. Κάποτε σε πεζό λόγο, κάποτε σε ποιητικό.