Νυσταγμένα μάτια που πικρά χαμογελούν κοιτούν την άδεια πόλη.
Φλεγόμενοι βόστρυχοι ξεπρόβαλλαν από το κράνος του.
Μοιάζανε της πόλης λυχνίες που λαμπύριζαν μονάχα για δυο μάτια καφέ.
Χαμένοι στρόβιλοι σε περιοχή ερημική ανάβανε φωτιές ανθρώπινες.
Πεινασμένοι από χαρά και φιλί αφήσαν την τελευταία τους πνοή.
Ανάσαιναν ελεύθερα με μαλλιά αεροπαρμένα.
Σαν κεριά που σβήσανε έχοντας εκπληρώσει ευχές πιστών.
Σαν μαλλιά σκορπισμένα μετά από ένα σφιχτό πιάσιμο ωρών.
Δυο μισά που μπορούσαν πια να ζήσουν.
*ευχαριστώ την Άλκηστη Λύκα για την παραχώρηση της φωτογραφίας.
*Γράφει η Ζωή Αμοιρίδου.
Γεννήθηκε το 1999 στην Κέρκυρα, όπου και μεγάλωσε, ενώ από το 2017 μένει στη Θεσσαλονίκη όπου σπουδάζει στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας. Θέλει να γίνει ιστορικός τέχνης γιατί η τέχνη τη συγκινεί όσο τίποτα. Συμμετέχει εθελοντικά στο φεστιβάλ κινηματογράφου, στην ArtThessaloniki και στο OpenHouse. Τριγυρνά σε μουσεία και γκαλερί. Αγαπά τη φωτογραφία, τον κινηματογράφο ,τη λογοτεχνία και όποτε της έρθει γράφει και κανένα ποίημα. Της αρέσουν τα ταξίδια, οι βόλτες με φίλους, οι καφέδες σε τζαζ ρυθμούς και τα κρασιά με υπόκρουση Μάλαμα. Θέλει να συζητά, να γνωρίζει ανθρώπους που θαυμάζει, να κερδίζει γνώσεις. Κλαίει, όσο γελά. Πάρα πολύ.
Η στήλη της VitArt, είναι η προσπάθεια της να μιλήσει περί Τέχνης, για τα περί της Ζωής. Κάποτε σε πεζό λόγο, κάποτε σε ποιητικό.
