««Θέλω να γίνουμε φίλοι. Στο χωριό μου, για να γίνουμε φίλοι πρέπει να πιούμε από το ίδιο ποτήρι και ν’ ακούσουμε το ίδιο τραγούδι[…]γιατί η αγωνία κρατάει πολύ, και κάνει πολύ θόρυβο! Μωρή φύση μόνη σου είσαι, μόνος μου είμαι και εγώ. Πάρε ένα μπισκότο…»
Ευλαβικό άκουσμα καθημερινά. The Transparent Man και My Good Man (2019) ή τι είπε ο Θανάσης Βέγγος στο Βλέμμα του Οδυσσέα του Θεόδωρου Αγγελόπουλου (1995). Είναι συνταρακτική, σπαρακτική αυτή η φωνή, είναι και μαγική η ενορχήστρωση.
Στην εποχή των μεγάλων αποστάσεων, το να θες να γίνεις φίλος, είναι αδύνατο. Κι αν κάποιος προτείνει τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, έχει ξεχάσει πως για να γίνεις φίλος πρέπει να πιείς από το ίδιο ποτήρι και να ακούσεις το ίδιο τραγούδι. Λείπουν, βλέπεις, αυτές οι «διαβατήριες τελετές» που προϋποθέτουν επαφή ανθρώπινη, που θέλουν κοινά ποτά και ακούσματα. Σφιγμένα χέρια και τσουγκρίσματα ευχετικά. Άνθρωπο δίπλα σ’ άνθρωπο, ανάσες ανακατωμένες και νότες πατημένες από φάλτσα συγκίνησης. Σήμερα έχουμε τον πόνο, έχουμε την αγωνία μα μας λείπει ο άνθρωπος, αυτός χωρίς τη μάσκα, χωρίς το φόβο που θέλει να γίνετε φίλοι. Η αγωνία κρατά πολύ, κάνει πολύ θόρυβο αλλά μένει βουβή. Ποιος να τη μοιραστεί με λέξεις φωνητικές, όχι πληκτρολογημένες, όταν λείπει το κοινό ποτήρι, το δισκοπότηρο της φιλίας που μαζεύει τα δάκρυα εμπειριών και γέλιων; Πώς μέσα στη μοναξιά μας να γίνουμε φίλοι χωρίς να σιωπούμε ηθελημένα, όταν ακούμε τα ίδια τραγούδια που εξίσου μας πονούν;
«Μωρή φύση μόνη σου είσαι, μόνος μου είμαι και εγώ. Πάρε ένα μπισκότο…». Είναι και η φύση εκεί έξω μόνη και με ένα 6 μπορείς να την πλησιάσεις, αν είσαι τυχερός. Μα για να γίνεις φίλος με τη φύση, πρέπει με γυμνά πόδια να την αγγίξεις, ελεύθερα να ανασάνεις και να την κερνάς μπισκότα. Τι μπισκότα να την κεράσεις, εσύ που δεν έμαθες να πλάθεις, που έμεινες χωρίς φίλους να απορείς πόσο θα κρατήσει αγωνία και πόσο θα πονά ακόμα η μοναξιά; Γιατί για να πλάσεις μπισκότα πρέπει να γίνεις φίλος. Πρέπει να μηδενίσεις την απόσταση, να πιείς από το ίδιο ποτήρι και να ακούσεις το ίδιο τραγούδι. Με ένα φίλο, με τη φύση, με κάποιον δικό σου αγαπημένο, κοντινό που μοιράζεστε αγωνίες. Έστω τη μία, την μεγάλη αυτή που όλους μας πονά. Πόσο μεγάλη είναι η μοναξιά, πόσο μας λείπουν τα αγγίγματα, τα κοινά ποτήρια και τα μπισκότα; Πολύ. Πάρα πολύ. Τόσο που προτιμάμε να τα ξεχνάμε. Ευτυχώς, μας το θυμίζουν με πόνο και ανατριχίλα τραγούδια των καιρών μας.
*το τραγούδι My Good Man του The Transparent Man, μπορείτε να το ακούσετε εδώ: https://www.youtube.com/watch?v=jKo7gtSw7sg&ab_channel=%CE%9A%CE%B1%CF%83%CE%B5%CF%84%CF%8C%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%BF
*το πλήρες απόσπασμα από την ταινία στο Βλέμμα του Οδυσσέα του Θεόδωρου Αγγελόπουλου (1995) μπορείτε να το δείτε εδώ: https://www.youtube.com/watch?v=5hTAOdNKxds&t=112s&ab_channel=SevenX.grwebchannel
*ευχαριστώ πολύ την Μαρίνα Κιηγμά για την παραχώρηση της φωτογραφίας εξωφύλλου.
*Γράφει η Ζωή Αμοιρίδου.
Γεννήθηκε το 1999 στην Κέρκυρα, όπου και μεγάλωσε, ενώ από το 2017 μένει στη Θεσσαλονίκη όπου σπουδάζει στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας. Θέλει να γίνει ιστορικός τέχνης γιατί η τέχνη τη συγκινεί όσο τίποτα. Συμμετέχει εθελοντικά στο φεστιβάλ κινηματογράφου, στην ArtThessaloniki και στο OpenHouse. Τριγυρνά σε μουσεία και γκαλερί. Αγαπά τη φωτογραφία, τον κινηματογράφο ,τη λογοτεχνία και όποτε της έρθει γράφει και κανένα ποίημα. Της αρέσουν τα ταξίδια, οι βόλτες με φίλους, οι καφέδες σε τζαζ ρυθμούς και τα κρασιά με υπόκρουση Μάλαμα. Θέλει να συζητά, να γνωρίζει ανθρώπους που θαυμάζει, να κερδίζει γνώσεις. Κλαίει, όσο γελά. Πάρα πολύ.
Η στήλη της VitArt, είναι η προσπάθεια της να μιλήσει περί Τέχνης, για τα περί της Ζωής. Κάποτε σε πεζό λόγο, κάποτε σε ποιητικό.
