Πόσες δεν ξέρουν σήμερα,
πώς είναι να τρέμεις από αηδία,
πώς γίνεται να σιχαθείς αποτυπώματα δακτύλων;
Πόσες δε στοιχειώνουν σήμερα,
αγγίγματα επαναλαμβανόμενων εκπνοών στο δέρμα τους,
αρώματα βαριά αναμειγμένα με ιδρώτα;
Πόσες δε σκέφτονται σήμερα,
τι ρούχα θα βάλουν για να μοιάζουν άμωμες παρθένες,
τι μπορεί να προκαλέσει ανασηκώματα πουλιών, χεριών και τόνων;
Πόσες δεν αναρωτιούνται σήμερα,
αν ήταν υπαίτιες της βίας που τους ασκήθηκε,
αν παρερμήνεψαν τις αισθήσεις και τον πόνο τους;
Πόσες δεν ντρέπονται σήμερα,
που είναι θηλυκά,
που φορούν την αγαπημένη τους φούστα;
Πόσες δε φοβούνται σήμερα,
πως κανείς δε θα τις πιστέψει,
πως κάποιος θα τις ρωτήσει γιατί δεν μίλησαν νωρίτερα,
πως κανείς δε θα σπεύσει να τις βοηθήσει,
πως κάποιος θα δικαιολογήσει τον βιαστή;
Με αφορμή τη συγκλονιστική εξομολόγηση της ολυμπιονίκη Σοφίας Μπεκατώρου πως βιάστηκε το 1998 από τον Αριστείδη Αδαμόπουλο, παράγοντα της Ελληνικής Ιστιοπλοϊκής Ομοσπονδίας, γυναίκες από τον χώρο του αθλητισμού σηκώνουν το χέρι τους και τη φωνή τους και καταγγέλλουν τις δικές τους ιστορίες κακοποίησης και παρενόχλησης. Την ίδια στιγμή δεκάδες φοιτήτριες παίρνουν θάρρος και μαρτυρούν τις δικές τους φρικιαστικές εμπειρίες που βίωσαν στα φοιτητικά τους χρόνια πίσω από κλειστές πόρτες γραφείων καθηγητών. Πρόκειται για γυναίκες που έπεσαν θύματα κατάχρησης εξουσίας και έμφυλης βίας, γυναίκες που βρέθηκαν να φοβούνται να μιλήσουν, γυναίκες που έζησαν με τις μνήμες της κακοποίησης χαραγμένες μέσα τους, γυναίκες που άφησαν τις σπουδές τους, γυναίκες που σιώπησαν από φόβο πως δεν θα τις πιστέψουν. Είναι τρομακτικό πόσο έκθετη μπορείς να βρεθείς σε χώρους που θα έπρεπε να ’ναι συνυφασμένοι με την ασφάλεια, με την αδιαπραγμάτευτη ισότητα, την προστασία και άμεση καταδίκη κακουργηματικών ενεργειών.
Έρευνα της aboutpeople για το 20/20 του NEWS 24/7, αποκαλύπτει πως μία στις δύο γυναίκες στην Ελλάδα έχει υποστεί σεξουαλική παρενόχληση, ενώ το 46,7% αυτών των γυναικών δεν έχει μιλήσει πουθενά για το περιστατικό. Οι γυναίκες αυτές χάνουν ένα κομμάτι του εαυτού τους και σιωπηρά αντιμετωπίζουν τον πόνο και τις εφιαλτικές αναθυμήσεις εμπειριών που τους επιβλήθηκαν. Φοβούνται να μιλήσουν, φοβούνται πως δεν θα τις πιστέψουν, πως δεν θα μπορέσουν να αποδείξουν πως τους βίασαν ψυχές και σώματα. Οι τελευταίες μαζικές καταγγελίες πρέπει να αποτελέσουν παράδειγμα και προτροπή. Για κάθε θηλυκότητα που υπήρξε θύμα σεξουαλικής βίας στο παρελθόν. Για κάθε άνθρωπο που έχει βρεθεί ή θα βρεθεί μάρτυρας σε ανάλογα περιστατικά. Για κάθε άνθρωπο που θα κληθεί να ακούσει την ιστορία μιας φίλης του. Για κάθε γονιό που μεγαλώνει παιδιά. Για κάθε χέρι που θα τολμήσει να σκεφτεί να ασελγήσει.
Τυχαίνει να είμαι φοιτήτρια του τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Α.Π.Θ. για πρώην καθηγητή του οποίου έγιναν μαζικές καταγγελίες σεξουαλικής παρενόχλησης. Οι απεχθείς ενέργειες ενός ανθρώπου που στοίχειωσαν τις ζωές δεκάδων κοριτσιών αποκαλύφθηκαν σε ένα post σε μια ομάδα τμήματος στο facebook. Σε ένα κλίμα βαθιά εξομολογητικό και με την αλληλέγγυα στάση των φοιτητών του τμήματος (απειροελάχιστες οι εξαιρέσεις) πρώην φοιτήτριες του τμήματος μοιράστηκαν τις αλήθειες τους και μία μία σαν σε διαβατήρια τελετή, πέρασαν στο στάδιο της απελευθέρωσης και της μαζικής διεκδίκησης για δικαίωση. Ο φόβος πως κανείς δεν θα τις πιστέψει, όπως δεν τις πίστεψαν στο παρελθόν, υποχώρησε. Υποχώρησε γιατί οι κοπέλες αυτές συνειδητοποίησαν πως δεν είναι μόνες. Πως μπορούν να αποκαλύψουν την επίπονη αλήθεια τους και να διεκδικήσουν ένα θεσμικό πλαίσιο που να μας προστατεύει όλες. Με την κίνηση τους μας προτρέπουν να μιλάμε. Πάντα να μιλάμε. Όποτε κι αν τα καταφέρουμε.
Μέχρι να μην αναρωτιόμαστε αν φταίξαμε.
Μέχρι να μη μας στοιχειώνουν μνήμες.
Μέχρι να μη μετράμε πόσες δε φοβούνται σήμερα.
*Το μοναδικό illustration του εξωφύλλου είναι της καλλιτέχνιδος Carenitta
*Γράφει η Ζωή Αμοιρίδου.
Γεννήθηκε το 1999 στην Κέρκυρα, όπου και μεγάλωσε, ενώ από το 2017 μένει στη Θεσσαλονίκη όπου σπουδάζει στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας. Θέλει να γίνει ιστορικός τέχνης γιατί η τέχνη τη συγκινεί όσο τίποτα. Συμμετέχει εθελοντικά στο φεστιβάλ κινηματογράφου, στην ArtThessaloniki και στο OpenHouse. Τριγυρνά σε μουσεία και γκαλερί. Αγαπά τη φωτογραφία, τον κινηματογράφο ,τη λογοτεχνία και όποτε της έρθει γράφει και κανένα ποίημα. Της αρέσουν τα ταξίδια, οι βόλτες με φίλους, οι καφέδες σε τζαζ ρυθμούς και τα κρασιά με υπόκρουση Μάλαμα. Θέλει να συζητά, να γνωρίζει ανθρώπους που θαυμάζει, να κερδίζει γνώσεις. Κλαίει, όσο γελά. Πάρα πολύ.
Η στήλη της VitArt, είναι η προσπάθεια της να μιλήσει περί Τέχνης, για τα περί της Ζωής. Κάποτε σε πεζό λόγο, κάποτε σε ποιητικό.
