Τώρα –δειλινό, στα σκαλιά μπροστά στο παλάτι–
ο βασιλιάς τής ζητάει να τον συγχωρέσει.
Είναι πιστός –
προσπάθησε να μείνει
πιστός στη στιγμή: Υπάρχει άλλος τρόπος να είναι
αληθινά ο εαυτός του;
Η γυναίκα
κρύβει το πρόσωπό της, είναι
κι οι σκιές. Κλαίει
για το παρελθόν της: Για όποιον είχε μια κρυφή ζωή,
τα δάκρυα θα μένουν πάντοτε ανεξήγητα.
Αλλά ο βασιλιάς δέχεται πρόθυμα
τη θλίψη της γυναίκας του: Δική του
είναι η γενναιόδωρη καρδιά,
στη χαρά όπως και στην
οδύνη.
Ξέρεις τι θα πει
συγγνώμη; Θα πει ότι
ο κόσμος έσφαλε, ότι πρέπει
να τον συγχωρέσεις –
*Mετάφραση: Δήμητρα Κωτούλα
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
