Σε στέρφα γη κοιμισμένη,
σκάνε τα κύματα στα αρμυρίκια.
Έφτιαξες έναν κόσμο βουτηγμένο στο αλάτι.
Και τον πίνεις.
Στερεύοντας από υγρά εκλιπαρείς για ενυδάτωση.
Ανοίγεις το στόμα σου και με τη γλώσσα σου τρως χιονονιφάδες.
Φοβάσαι θα παγώσεις απ’ το χιόνι και ξεχνάς.
Πως Φλεβάρη μήνα είχες βρει το καλοκαίρι σου
σε κάτι ξεπεσμένες νιφάδες,
σε κάτι αρμυρίκια ξεβρασμένα.
*Ευχαριστώ την Άλκηστη Λύκα ακόμη μια φορά, για την παραχώρηση της φωτογραφίας εξωφύλλου.
*Γράφει η Ζωή Αμοιρίδου.
Γεννήθηκε το 1999 στην Κέρκυρα, όπου και μεγάλωσε, ενώ από το 2017 μένει στη Θεσσαλονίκη όπου σπουδάζει στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας. Θέλει να γίνει ιστορικός τέχνης γιατί η τέχνη τη συγκινεί όσο τίποτα. Συμμετέχει εθελοντικά στο φεστιβάλ κινηματογράφου, στην ArtThessaloniki και στο OpenHouse. Τριγυρνά σε μουσεία και γκαλερί. Αγαπά τη φωτογραφία, τον κινηματογράφο ,τη λογοτεχνία και όποτε της έρθει γράφει και κανένα ποίημα. Της αρέσουν τα ταξίδια, οι βόλτες με φίλους, οι καφέδες σε τζαζ ρυθμούς και τα κρασιά με υπόκρουση Μάλαμα. Θέλει να συζητά, να γνωρίζει ανθρώπους που θαυμάζει, να κερδίζει γνώσεις. Κλαίει, όσο γελά. Πάρα πολύ.
Η στήλη της VitArt, είναι η προσπάθεια της να μιλήσει περί Τέχνης, για τα περί της Ζωής. Κάποτε σε πεζό λόγο, κάποτε σε ποιητικό.
