Έπρεπε χρόνια πριν να είχες φύγει.
Δεν θα μπορούσα τότε καν να το δεχτώ
με κάθε μέσον θα’ θελα να σε κρατήσω
θα’ κλαιγα απαρηγόρητος.
όμως φοβάμαι μήπως τώρα
το εκλάβω σαν συνέπεια φυσική
μήπως τα δάκρυα
σου τα’ χω προπληρώσει
και μήπως τέλος
πρέπει να ετοιμάζεσαι
για μια, χωρίς εμένα,
αβάσταχτη επιβίωση.
Όμως δεν ξέρω
πόσο αβάσταχτη
θα’ ταν χωρίς εμένα
η επιβίωση σου.
Όταν πεθαίνει κάποιος νέος
οι γέροι λένε πως ήταν θέλημα θεού
όταν πεθάνει γέρος
πως είχε πια γεράσει .
όμως οι πάρα πολύ γέροι
κοιτάνε μοναχά μπροστά
εκτρέφουν πια μιαν υποψία αθανασίας.
Μας χάρισες μια ζωή
και γλώσσα μία.
Μόνος μου δόθηκα μετά
σε γλώσσες ξένες
εξωτικών ανθρώπων.
Σπούδασα ως και τα πιο ακραία
επιφωνήματά τους
ώστε ν’ αναγνωρίζω την οδύνη τους.
Εφόσον όμως ζεις
κανένας
ούτε κι η φαντασία
μπορεί να πει
στα ελληνικά ποιο θα’ ναι
της στιγμής εκείνης
το επιφώνημά μου.
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
