Τα βήματά τους ακούγονταν από μακριά. Έμοιαζαν με σάλπισμα από χιλιάδες στρατιώτες την ώρα της μάχης. Δεν ξέρω γιατί, μα πάντα ο ήχος της σάλπιγγας γεννούσε μέσα μου άγονους πολέμους. Έφτασαν έξω από την πόρτα μου. Κρατώντας το χερούλι σφιχτά αλλά και με μια απίστευτη δύναμη βεβαιότητας, την άνοιξα. Και τους είδα.

 Με κοιτούσαν με τα σφαλιστά μάτια τους. Το πρόσωπό τους μουντό, χωρίς ίχνος. Η αύρα τους ανέδυε μια μυρωδιά μαύρου. Σαπίλα, απομόνωση, γκρεμός. Απ’ τα μαλλιά τους κρέμονταν άδεια κλαδιά μισοφαγωμένα από άγνωστη αρρώστια. Καμμιά καλοσύνη δεν είχε ενδημήσει ποτέ μέσα τους.

Το μόνιμα ψεύτικο χαμόγελό τους, έταζε μια παράφορη ανάγκη να υπάρξουν. Θα υπήρχαν μέσα απ’ όποιον τους αναγνώριζε. Μέσα από αυτόν που θα ονομάτιζε τη γενιά τους. Τα άδεια χέρια τους έφερναν τα σημάδια από γοτθικούς τάφους και σε κάθε τους κίνηση και μια ιστορία φυγής κι εγκατάλειψης.

Κάποτε προσπάθησαν να αγαπήσουν. Να νιώσουν τη ζέστη της ζωής που απέρριπταν. Ό,τι είσαι, το κουβαλάς. Ό,τι κουβαλάς, σχεδόν είσαι. Τους έβλεπα να γεννιούνται και να πεθαίνουν ανά ζωές· ανά διαστήματα γέννας, με καρφωμένο πάντοτε στο μυαλό τους το γράμμα της σήψης.

Όταν μιλούσαν, κρεμόταν απ’ τα δόντια τους ένα μόνιμο σφάλμα. Ήταν το λάθος της όρασης. Το λάθος του πλήθους, το λάθος της αφής των στιγμών. Κι εγώ ακόμη τους έβλεπα. Στεκόμουν βουβή απέναντί τους με τον αγέρωχο πόνο μου. Προσβεβλημένη από το μικρόβιο της αγάπης, απ’ την ασθένεια ζωής.

Βουβή κι ακίνητη μπροστά σ’ αυτούς. Τους κατά φαντασίαν ανθρώπους.


 

Μαρία Χρονιάρη

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση μέρους της αναρτήσεως είτε ολόκληρης, με οποιαδήποτε μεταβολή του ανωτέρω κειμένου και χωρίς την παράθεση του απευθείας συνδέσμου στην ανάρτηση αυτή που είναι: www.ologramma.art

Οι απόψεις των συντακτών είναι προσωπικές και το ologramma.art δεν φέρει καμία ευθύνη.

Το ologramma.art επιφυλάσσεται για την άσκηση των νομίμων δικαιωμάτων του.
Προηγούμενο άρθροH ζωή μου, Mark Strand
Επόμενο άρθρο«Μετά την πτώση  II»  
Η Μαρία Χρονιάρη γεννήθηκε στην Αθήνα και κατάγεται από τα Ανώγεια της Κρήτης. Σπούδασε τηλεόραση, έκανε σεμινάρια σκηνοθεσίας και εργάστηκε ως οπερατέρ. Έχει συγγράψει τρεις προσωπικές ποιητικές συλλογές, μια συλλογή πεζών κειμένων και έχει συμμετάσχει στην συγγραφή μιας συλλογικής ποιητικής έκδοσης. Στο θέατρο έχει σκηνοθετήσει την παράσταση της ομάδας IlluminArti Το ροκ που παίζουν τα μάτια σου, από το ομώνυμο βιβλίο του Σταύρου Σταυρόπουλου. Τον Μάιο του 2019 παρουσιάστηκε στο θέατρο ΜΠΙΠ η παράσταση «Αγέννητη Γη» σε σκηνοθεσία της ίδιας. Ένας θεατρικός μονόλογος βασισμένος στην ομότιτλη ποιητική συλλογή της, που κυκλοφορεί από τις Εκδ. Σοκόλη. Η «Αγέννητη γη» βραβεύτηκε ως «Βιβλίο της χρονιάς» από τον Ε.Π.Ο.Κ (Ελληνικό Πολιτιστικό Όμιλο Κυπρίων) σε Παγκόσμιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό. Για την παράσταση «Αγέννητη Γη» βραβεύτηκε από τον Πρόεδρο του Ομίλου UNESCO Πειραιώς και Νήσων για την προσφορά της στον πολιτισμό. Το Μετά από αυτό που προηγήθηκε είναι το έκτο βιβλίο της.