Του κόσμου τα καμώματα είναι φτιαγμένα από χρώματα.
Ένα μαντήλι για παρεό μπαλωμένο με τετράγωνα υπόλευκα.
Πνιγμένο σε θαλασσινό νερό.
Αγαπημένο κορμιών στο αλάτι βουτηγμένων.
Του άπλωσες το χέρι σου.
Σου αγαλλίασε το στέρνο σου.
Παρέα γλυκερή και εύθυμη που γελά με καμώματα παλιά.
Πόσα μπαλώματα χωρά η δικιά σου η καρδιά;
Πόσα χρώματα να πάρει η δική σου η λαλιά την ώρα που γελάς;
Όσα αγγίζουν λινά υφάσματα.
Όσα λυγίζουν χέρια τεντωμένα να πιαστούν.
*Γράφει η Ζωή Αμοιρίδου.
*Ευχαριστώ την Αντωνία Αμοιρίδου για την παραχώρηση της φωτογραφίας.
Γεννήθηκε το 1999 στην Κέρκυρα, όπου και μεγάλωσε, ενώ από το 2017 μένει στη Θεσσαλονίκη όπου σπουδάζει στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας. Θέλει να γίνει ιστορικός τέχνης γιατί η τέχνη τη συγκινεί όσο τίποτα. Συμμετέχει εθελοντικά στο φεστιβάλ κινηματογράφου, στην ArtThessaloniki και στο OpenHouse. Τριγυρνά σε μουσεία και γκαλερί. Αγαπά τη φωτογραφία, τον κινηματογράφο ,τη λογοτεχνία και όποτε της έρθει γράφει και κανένα ποίημα. Της αρέσουν τα ταξίδια, οι βόλτες με φίλους, οι καφέδες σε τζαζ ρυθμούς και τα κρασιά με υπόκρουση Μάλαμα. Θέλει να συζητά, να γνωρίζει ανθρώπους που θαυμάζει, να κερδίζει γνώσεις. Κλαίει, όσο γελά. Πάρα πολύ.
Η στήλη της VitArt, είναι η προσπάθεια της να μιλήσει περί Τέχνης, για τα περί της Ζωής. Κάποτε σε πεζό λόγο, κάποτε σε ποιητικό.
