Θα σου δέσω
τα χέρια
σαν μια φλόγα,
οδύνη να υπηρετείς
πράγματα ανόητα.
Θ’ αρχίσω να τρέχω
με τις γροθιές ψηλά
ανάμεσα στα σπίτια
των ανθρώπων.
Έχουμε όλοι κοιμηθεί
υπερβολικά.
Κοιμισμένοι
στο πλήρες φως
καθώς τ’ αστέρια
καταμεσήμερο.
Κοιμισμένοι
με τις λάμπες
μισοαναμένες’
κρυολογημένοι
στην ηλιακή πυράκτωση’
μετρώντας τον αριθμό
των μαλλιών μας,
βλέποντας να μεγαλώνουν
τα είκοσί μας νύχια.
Πότε
οι κήποι τ’ ουρανού
θα ρίξουν ρίζες
στη σάρκα των ανθρώπων,
στη ζωή των ανθρώπων,
στον οίκο των ανθρώπων;
Δεν πρέπει να κοιμηθούμε
μέχρι τότε.
Ανοιχτά τα βλέφαρα’
χωρισμένα με τα δάχτυλα
αν πάνε να σφαλίσουν,
ώσπου να κοκκινίσουν
από την κόπωση,
καθώς οι σεληνιακοί
κύκλοι,
όταν η καταιγίδα
θέλει
να διαμελίσει
το σύμπαν.
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
