Στους χειμώνες της ζωής της είχε μάθει να έχει τα μάτια της ανοιχτά, τόσο που να τσούζουν οι ίριδες της. Ήξερε πάντοτε πως για εκείνη ο χειμώνας είναι εχθρικός και κάπως σαθρός. Τον είχε σαπίσει η υγρασία, το κρύο που δεν σκοτώνει, τελικά, τα κουνούπια και η επιβολή της εορταστικής ευτυχίας.
Δεν είπε ποτέ της πως δεν της άρεσαν οι γιορτές βέβαια. Τα λαμπιόνια, τα τραπέζια, οι συγκεντρώσεις με φίλους. Απλά δεν μπορούσε να δεχθεί την ευτυχία. Τα είχε συνδυασμένα όλα αυτά με δάκρυα, μελαγχολία και νευρικά γέλια. Δεν ήξερε μάλλον και να χαίρεται ιδιαίτερα τους χειμώνες.
Την τρόμαζαν τα πολλά ρούχα που ποιος ξέρει τι κρύβανε, τα παγωμένα χέρια που ένιωθε πως θα της σφίγγανε το λαιμό της και η αλλαγή του χρόνου. Μια αρχή στη μέση της ζωής της, μια σειρά προσδοκιών που ποτέ τόσα χρόνια δεν εκπληρώθηκαν, μια ειμαρμένη αποτυχία συναισθηματικής σταθερότητας.
Όσο τα σκέφτεται αυτά τόσο καταλαβαίνει πως δεν της φταίνε οι χειμώνες μα τα παιχνίδια της ίριδας των ματιών της που βλέπαν μόνο τη βροχή να ιριδίζει. Μπορούσε να μυριστεί την υγρασία του καλοκαιριού που σιχαινόταν, τα λιγδιασμένα από τη ζέστη κορμιά στα λεωφορεία και τον Σεπτέμβρη που την έφερνε αντιμέτωπη με νέες αρχές.
Σκατά και πάλι ένιωθε να χάνει μια αρχή, μια συνήθεια είχε αποδομηθεί. Είχανε γελαστεί τα μάτια της κι οι αισθήσεις της, στο ψέμα της είχε ζήσει όλη της τη ζωή. Μόνη, απελπισμένη, χωρίς χειμώνες να μισεί, είχε μείνει μισή.
Κοιτούσε τα μάτια της στο παράθυρο να δακρύζουν και πέφταν ανταγωνιστικά οι σταγόνες, μέχρι που άρχισε το χαλάζι και δεν είχε μια κάτι να ανταγωνιστεί. Ούτε χειμώνες, ούτε καλοκαίρια, μόνο στεναχώριες να αχνοφαίνονται πίσω από το τζάμι. Θα το έσπαγε, αν μπορούσε.
Δεν μπορούσε ούτε αυτό να κάνει όμως. Ήταν φοβισμένη και ανίκανη. Τα είχε χάσει όλα. Φόβους, χειμώνες και καλοκαίρια. Απορούσε πώς αντέχει ακόμη το τζάμι.
*Ευχαριστώ πολύ τον Κωνσταντίνο Μαστορογιάννη και την Άλκηστη Λύκα για τις φωτογραφίες του εξωφύλλου, που επιμελήθηκε ο Κωνσταντίνος.
*Γράφει η Ζωή Αμοιρίδου.
Γεννήθηκε το 1999 στην Κέρκυρα, όπου και μεγάλωσε, ενώ από το 2017 μένει στη Θεσσαλονίκη όπου σπουδάζει στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας. Θέλει να γίνει ιστορικός τέχνης γιατί η τέχνη τη συγκινεί όσο τίποτα. Συμμετέχει εθελοντικά στο φεστιβάλ κινηματογράφου, στην ArtThessaloniki και στο OpenHouse. Τριγυρνά σε μουσεία και γκαλερί. Αγαπά τη φωτογραφία, τον κινηματογράφο ,τη λογοτεχνία και όποτε της έρθει γράφει και κανένα ποίημα. Της αρέσουν τα ταξίδια, οι βόλτες με φίλους, οι καφέδες σε τζαζ ρυθμούς και τα κρασιά με υπόκρουση Μάλαμα. Θέλει να συζητά, να γνωρίζει ανθρώπους που θαυμάζει, να κερδίζει γνώσεις. Κλαίει, όσο γελά. Πάρα πολύ.
Η στήλη της VitArt, είναι η προσπάθεια της να μιλήσει περί Τέχνης, για τα περί της Ζωής. Κάποτε σε πεζό λόγο, κάποτε σε ποιητικό.
