Πρέπει ν’ αλλάξεις.
Πρέπει ν’ αλλάξεις σχήμα στο σώμα σου
να διαιρέσεις το σώμα σε μια ροή πιθανοτήτων
μες στη ροή των εποχών μέσα στον χρόνο
να βρεις
απλώνοντας στο πρόθυμο χώμα
–έφτασες;– υγρή ρίζα
το έσχατο σημείο απαρχής.
Το φθινόπωρο μαζεύει γόνιμη ύλη
σχηματίζεται
διάτρητο από σκιές
μας συστήνει τη μέρα ωμή ακατέργαστη
κάτω απ’ τον αδιανόητο ήλιο ενός μακρινού
Νοεμβρίου.
Το φως σηκώνει το θηριώδες βάρος των χρωμάτων
άγρια κίτρινα μοβ ο ουρανός μαζεύεται σταφύλι
μια ρωμαλέα αγριομέλισσα διερευνά το παρόν
σε ποια εκδοχή τους βρίσκεις τη σωστή γωνία
της σκέψης σου
τον ρυθμό της ανάσας με το χέρι
το τρίξιμο στην πόρτα του ανέμου
που επιμένει να γεμίζει με νόημα εμπράγματο
τα φυλλοβόλα
έκπληκτά τους
περιγράμματα.
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
