Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
Άφεση, Γιάννης Τρανίδις
Καθισμένος στο λευκό στερέωμα μιας αιώρας
Που κάποιοι αποκαλούν ζωή, μετάβαση, θάνατο και ανάσταση.
Το σήμαντρο χτυπάει την ακριβή ώρα του θανάτου της φύσης,
Ενώ, οι πρώτες πασχαλιές τρίβουν τις δροσάτες τους παλάμες στην πρώτη πρόβα αχτίδα του ήλιου.
Καθισμένος λοιπόν, με κουμπωμένο το γιακά των άλλοτε επιθυμιών, το πουκάμισο της χαμένης μου νιότης…
Στάζει μια χαραμάδα το δάκρυ της Παναγιάς και καταλήγει ξαπλώνοντας ανάγλυφο στο αριστερό μου παπούτσι.
Μπαίνει ο παπάς στο ιερό βαστώντας ένα μπουκέτο λουλούδια,
Το χρώμα τους στο μώβ της μελανιάς και με στρόγγυλα μικρά κεφαλάκια σαν εκείνα της καρφίτσας.
Το επιρριπτάριο του κρύβει και τη λιγοστή ημέρα που ‘χει απομείνει στα μάτια μου.
Ξεκινά κάτι να διαβάζει…
Ενόσω τα λουλούδια αναβλύζουν άρωμα ζωής και άφεσης.