Η ποίηση μ’ οδήγησε σωστά

ίσια καταπάνω σου

μ’ ένα σκοτάδι ολόγιομο

σαν αστραπή να με στραβώνει.

Δε λάθευα ποτέ

γιατί οι λέξεις έρχονταν

μέσ’ απ’ την αναίσχυντη

απόγνωση

της άστατης αφής σου

και το τσόφλι της γνώσης

έσπαζε με κρακ

στο τοιχάκι του θώρακα

από μέσα.

Χωμένη στα ρήματα

πρόβλεπα τις κινήσεις σου

πριν τις ολοκληρώσεις στον αέρα,

ενώ το θείο επίθετο

διάλεγε τα χρώματα

πριν τα φορέσεις.

Α! Τι ωραία που ήταν τότε

σαν μου’λειπες

κι ήσουν παρών στο ποίημα πάντα

που σ’ έφτιαχνα

και μ’ έφτιαχνες

αιώνια λυπημένη!

Όμως η ποίηση το αισθάνεται

σαν πας να την κουράσεις

σαν η συγκίνηση σκληραίνει

από το πάθος

και γίνεται μαστίγιο

και πονάει.

Αποσύρεται τότε το ποίημα

από τα άβολα καθίσματα

της θλίψης

και μένω μόνη με τη φοβερή παρέα:

το άφωνο αντικείμενο

ή το στιλπνο σου βλέμμα

με τα λίγα κρεατάκια

που σκεπάζουν την έρημο

της ψυχής σου

τους αστραγάλους σου παλιά

αστραφτερά σημάδια αναφοράς

των ποιητών τη νύχτα.

 


 

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση μέρους της αναρτήσεως είτε ολόκληρης, με οποιαδήποτε μεταβολή του ανωτέρω κειμένου και χωρίς την παράθεση του απευθείας συνδέσμου στην ανάρτηση αυτή που είναι: www.ologramma.art

Οι απόψεις των συντακτών είναι προσωπικές και το ologramma.art δεν φέρει καμία ευθύνη.

Το ologramma.art επιφυλάσσεται για την άσκηση των νομίμων δικαιωμάτων του.
Προηγούμενο άρθροΣαν σήμερα γεννήθηκε ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος
Επόμενο άρθρο|Τάκης Σινόπουλος
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017. Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ. Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό. Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια... Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων. Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία… Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή… Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.