Καληνύχτα πολιτεία.
Ταξίδεψα πολύ για να βρω τα χνάρια μου στον φτενό κόσμο.
Δε μου άξιζε τόση απαντοχή. Ψέματα. Όλοι αξίζουμε ένα φάρο στην ερημιά της περιπλάνησης.
Όχι πυξίδα. Οι πυξίδες δε δείχνουν πια το βορρά. Σα να ‘χασαν κι αυτές τον προσανατολισμό τους, και δείχνουν κατά κει που οδεύει το πλήθος.
Μονάχα φάρο. Και να ναι φωτεινός κι αγέρωχος. Ωραίος σαν από παλιό πίνακα, πελεκημένο από άξιο τεχνίτη. Να μη θρηνεί το φως που δίνει. Να το χαίρεται.
Ταξίδεψα πολύ αλήθεια. Σεργιάνησα σε πολιτείες πέτρινες, σε φυλακές ανίσκιωτες και συνοικίες μακρινές, χρόνια ολόκληρα οξειδώθηκα προσμένοντας ένα χέρι να μου δείξει το δρόμο.
Μέχρι που τέλος ένιωσα τα χρόνια μου να κυλάνε μέσα απ’ τις φλέβες και να χύνονται στο ξένο χώμα. Και κατάλαβα.
Μόνο τότε άρχισε ο πραγματικός νόστος. Αυτή τη φορά προς τα μέσα.
Εκεί βαθιά, στην απύθμενη άβυσσο της ψυχής, περίμενε μια χίμαιρα, ίδια εγώ, να την ημερέψω και να την αγαπήσω. Και το έκανα.
Τότε που κυνηγούσα δανεικούς ανέμους πάσχιζα να μοιάσω στον κόσμο. Τώρα κάνω τον κόσμο κτήμα μου, πότε πότε ξεχνιέμαι ατενίζοντας τις χαραυγές, σίγουρα πάντως ταξιδεύω πια αλλιώτικα.
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1999. Είναι φοιτήτρια του τμήματος Φαρμακευτικής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Το ενδιαφέρον και η προσήλωσή της στο αντικείμενο σπουδών της, στον άνθρωπο και την υγεία, είναι αδιαμφισβήτητα και άμεσα συνυφασμένα με το ανήσυχο πνεύμα της. Ωστόσο, από πολύ μικρή ηλικία πίστεψε στη δύναμη της συγγραφικής πένας, γιατί ένιωσε πως οι λέξεις αναπνέουν, ενώ στοιβαγμένες στη σειρά, αποκτούν ένα βάθος ασύλληπτο. Έτσι, έχει επιλέξει να πορεύεται παρέα με το αστείρευτο μεράκι της, την τέχνη της γραφής και ιδιαίτερα της ποίησης. Έχει παρακολουθήσει μαθήματα δημιουργικής γραφής και έχει συμμετάσχει σε μαθητικούς λογοτεχνικούς διαγωνισμούς, σε ορισμένους εκ των οποίων διακρίθηκε. Υπήρξε μέλος της συγγραφικής ομάδας στο blog του TEDxUoM 2019. Τον περασμένο χρόνο ένα ποίημά της συμπεριλήφθηκε σε έντυπη ποιητική συλλογή.
Πέρα από την ποίηση και τη λογοτεχνία, αγαπά τις ξένες γλώσσες, τα ταξίδια, την έντεχνη μουσική και τις τέχνες στο σύνολό τους, με ιδιαίτερη αδυναμία στο θέατρο, χάρη στον ιδιαίτερο παλμό και τη μαγεία του. Νοσταλγική και ταυτόχρονα αεικίνητη, απεχθάνεται τη στασιμότητα και πιστεύει στη ζωή και το φως. Όπως άλλωστε της αρέσει να δανείζεται από το Γ. Ρίτσο: «Εμείς δεν ξέρουμε τι είναι η ομίχλη. Εμείς που λες όλα τα φτιάχνουμε στο φως.»
