θαλασσάκι
θέλω να σε πιώ
κι ας στεγνώσει το στόμα
κι ας κατουριέμαι αιώνια
τις γύμνιες μας να μοιραστούμε
και μέσα μου να μπεις και να χαθώ
να μη μείνει στάλα από εγώ
και να πνιγώ
θαλασσάκι
θέλω να μου πεις ένα παραμύθι
που θα γίνομαι γοργόνα
και θα ψάχνω για κοχύλια
στο στεγνό σου σώμα
και βραχιόλια θα τα κάνω
στα αυτιά σου να τα κουνάω
και να κουφαθείς
θαλασσάκι
μη μου πεις πως με έχεις ξεχάσει
γιατί κάτι μέσα μου θα σπάσει
κι όσο κι αν σε έχω ξεγελάσει
η άλμη σου με τρομάζει
και γλυκά με ανατριχιάζει
γιατί έχω χρόνια να σε βρω,
και ν’ αφαλατωθώ
θαλασσάκι
δε μου λείπεις
μα σε ζητώ
κι αυτό είναι τρικυμία
σε κενό νερού
*Ευχαριστώ την Χρύσα Αλεπίδου για τη λήψη και την Άλκηστη Λύκα για την επεξεργασία της φωτογραφίας εξωφύλλου.
*Γράφει η Ζωή Αμοιρίδου.
Γεννήθηκε το 1999 στην Κέρκυρα, όπου και μεγάλωσε, ενώ από το 2017 μένει στη Θεσσαλονίκη όπου σπουδάζει στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας. Θέλει να γίνει ιστορικός τέχνης γιατί η τέχνη τη συγκινεί όσο τίποτα. Συμμετέχει εθελοντικά στο φεστιβάλ κινηματογράφου, στην ArtThessaloniki και στο OpenHouse. Τριγυρνά σε μουσεία και γκαλερί. Αγαπά τη φωτογραφία, τον κινηματογράφο ,τη λογοτεχνία και όποτε της έρθει γράφει και κανένα ποίημα. Της αρέσουν τα ταξίδια, οι βόλτες με φίλους, οι καφέδες σε τζαζ ρυθμούς και τα κρασιά με υπόκρουση Μάλαμα. Θέλει να συζητά, να γνωρίζει ανθρώπους που θαυμάζει, να κερδίζει γνώσεις. Κλαίει, όσο γελά. Πάρα πολύ.
Η στήλη της VitArt, είναι η προσπάθεια της να μιλήσει περί Τέχνης, για τα περί της Ζωής. Κάποτε σε πεζό λόγο, κάποτε σε ποιητικό.
