Πότε θα ξανάρθεις;
Εσένα λέω, ανθισμένο μου κορίτσι,
Πούχεις για πατρίδα την άνοιξη
Και για σπίτι τα παιδικά μου παραμύθια.
Έρωτά μου εσύ,
Οπλισμένε με τα βέλη του θανάτου.
Πότε θα ξανάρθεις;
Σκονισμένος ξαναγυρνώ
Από μισό αιώνα απόσταση
Να χτίσω με τα πενήντα μου χρόνια
Ένα σπιτάκι
Να καθήσω μέσα
Και να σε περιμένω.
Γι’ αυτό αγόρασα κι΄ένα κλουβί
Γεμάτο τραγούδια.
Και μια κούνια
Που να σε παίρνω
Και να σε πετώ ως τα σύννεφα.
Έλα. Και θα δείς.
Θα σκαρφαλώσω με τη σκάλα μας
Στη μικρή μας κληματαριά,
Για να σου κόψω ένα άστρο
που με περιμένει εκεί
Από τότε που ήμουνα παιδάκι.
Απαρηγόρητος τριγυρνώ
Στους θολούς δρόμους
Έχοντας για συντροφιά μου τη μοναξιά
Και φορώντας για καπέλο
Το ξεθωριασμένο φωτοστέφανο ενός Αγίου
Που’κλεψα απο’να ερημικό ξωκκλήσι.
Έλα, και μην αποξεχνιέσαι. Τώρα.
Τώρα που’μαι διψασμένος.
Τώρα που’μαι ξύπνιος.
Τώρα που’μαι ορθός.
Τώρα που’μαι άτακτος,
άτακτος!
Γιατί από αύριο θα’μαι φρόνιμος,
πολύ φρόνιμος.
Γιατί από αύριο θα κοιμάμαι
Κάτω από ένα χωματένιο ουρανό
Μες σ΄ένα οριζόντιο σπιτάκι
Που ούτε κι’αυτό θα’ ναι δικό μου.
Γιατί εγώ στον κόσμο αυτό, τίποτα…
Τίποτα δεν είχα δικό μου.
Όλα τα’χα με το νοίκιο.
Και τον ήλιο, και τον ύπνο,
Και τη ζωή.
Κι’από αύριο
Θα νοικιάσω και το θάνατό μου.
Και ξέρεις… πολύ φτηνά.
Μια ζωή-μια πήχυ χώμα.
Μα για μένα, απ’όλα
Το πιο αβάσταχτο,
Το πιο πικρό,
Δεν θα΄ναι που θα χάσω τον κόσμο
Ούτε και που θα χάσω
Το φτωχό μου φωτοστέφανο.
Για μένα το πιο πικρό θα’ναι
Που δε θα μπορέσω
Να σηκωθώ στα πόδια
Για να σκαρφαλώσω στη μικρή μας κληματαριά
Και να κόψω το άστρο που σου ‘ταξα.
(1975)
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
