Ανατυπώνω μέρες ξεγνοιασιάς. Με μαεστρία εφηβική
σκιτσαρισμένες.
Ποδηλατώ ανυπότακτα σε
τοπίο που κατακερματίζει τη σκιά μου. Μοιράζω
τον ιδρώτα μου σε τσιμεντένιους δρόμους και
ασφάλτινες μοναχικές λεωφόρους. Ρουφώ τα χρώματα
της ίριδας σε κάθε εξάτμιση που προσπερνά τις εβδομήντα δύο ακτίνες μου.
Η νύχτα αναβοσβήνει μπρος στα μάτια μου.
Στη σέλα του λευκού σασί που προπορεύεται. Εισπνέω χασμουρητά
αγουροξυπνημένων νυχτολούλουδων κι εισπνέω
φρέσκια ευγνωμοσύνη απ’τα μαλλιά μου.
Σε σχήμα οξύμωρο, ένα λευκό μπαρουτοκαπνισμένο
Davidoff σβήνει στην τελευταία στάση. Τ’αστέρια κουδουνίζουν
με ήχο περίπλοκο πίσω απ’το σώμα
φθινοπωρινού διαβάτη. Το πλοίο στο λιμάνι
ανόρεκτα καταπίνει οχήματα και ασύμμετρους επιβάτες.
Τυπώνω μέρες λαβωμένης ξεγνοιασιάς,
σκορπώντας χρόνια ημιπολύτιμα, στη λήθη άλιωτων
χειμώνων…
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
