Ζούμε τη ζωή μας στο περίμενε.
Δε βρίσκουμε ποτέ την κατάλληλη στιγμή ν’ αναπνεύσουμε.
Μας αρέσει να βρισκόμαστε εν αναμονή- κυρίως να μας θέτουν οι άλλοι.
Να ‘χουμε και μια δικαιολογία.
Μας αρέσει να νιώθουμε μόνοι.
Δάκρυα που μας πληγώνουν κρύβουμε στα μάτια μας με κάθε κόστος.
Ξεχνάμε ηθελημένα ώμους που θέλουν να μας σταθούν δακρύβρεχτοι.
Να ‘ναι και ο πόνος μας ακόμη, ατομική υπόθεση.
Η ευτυχία είναι μια συνθήκη που δεν υπογράψαμε ακόμη.
Μια ευτυχία τέλειων διαστάσεων, πλήρης και αδιαπραγμάτευτη.
Τη μετράμε σε κόλλες Α4 με αξιολογήσεις αριθμητικές και σύντομους χαρακτηρισμούς.
Αρκούμαστε και στο «λίαν καλώς»- δε μας αρέσει ο υπερθετικός.
Δεν τολμούμε γενικώς και ειδικώς.
Να δείξουμε ενδιαφέρον, να πούμε «αυτός είμαι», να θελήσουμε κάτι παραπάνω.
Θέλουμε βίο αυτάρκη, πολυτελή και τακτοποιημένο.
Βιώσιμο μα όχι βιωμένο.
Μας αρέσει η τάξη.
Την πετυχαίνουμε τακτοποιώντας επιμελώς διακοσμητικά, έπιπλα, ρούχα.
Κι αδιαφορώντας για τ’ ατάκτως ερριμμένα συναισθήματα μας.
Στριμώχνουμε τη ζωή μας να ζεσταίνεται από την άδεια μας αγκαλιά.
Είμαστε άραγε χαμένοι;
Ή μήπως έχουμε βρει το νόημα της ζωής;
Ανοίγοντας τη σκονισμένη μας ψυχή, ξεψυχάμε.
Δεν αναπνεύσαμε ελεύθερα, δεν αγαπήσαμε ποτέ μας, δε ζήσαμε.
Τ’ ακροδάχτυλα μας έμειναν αγκυλωμένα στους μηρούς μας- δεν μας αγκάλιασαν ποτέ.
«Είναι πολλά τα θρύψαλα μας για να τα ενώσουμε» σκεφτόμαστε και δε σπάμε.
Ούτε για να ζήσουμε.
*Ευχαριστώ την Άλκηστη Λύκα που με σώζει ακόμα μια φορά με τις φωτογραφίες της.
*Γράφει η Ζωή Αμοιρίδου.
Γεννήθηκε το 1999 στην Κέρκυρα, όπου και μεγάλωσε, ενώ από το 2017 μένει στη Θεσσαλονίκη όπου σπουδάζει στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας. Θέλει να γίνει ιστορικός τέχνης γιατί η τέχνη τη συγκινεί όσο τίποτα. Συμμετέχει εθελοντικά στο φεστιβάλ κινηματογράφου, στην ArtThessaloniki και στο OpenHouse. Τριγυρνά σε μουσεία και γκαλερί. Αγαπά τη φωτογραφία, τον κινηματογράφο ,τη λογοτεχνία και όποτε της έρθει γράφει και κανένα ποίημα. Της αρέσουν τα ταξίδια, οι βόλτες με φίλους, οι καφέδες σε τζαζ ρυθμούς και τα κρασιά με υπόκρουση Μάλαμα. Θέλει να συζητά, να γνωρίζει ανθρώπους που θαυμάζει, να κερδίζει γνώσεις. Κλαίει, όσο γελά. Πάρα πολύ.
Η στήλη της VitArt, είναι η προσπάθεια της να μιλήσει περί Τέχνης, για τα περί της Ζωής. Κάποτε σε πεζό λόγο, κάποτε σε ποιητικό.
