και η πρώιμη βροχή
άνοιξε αυλάκια στη γέρικη ψυχή
Ίδρωσαν τα οστά μου και έσπασε η λαλιά μου
όταν χειμώνιασε στο πρόσωπό της.
Η αγάπη πλέον έγινε το σφυροκάλεμο
που σκαλίζει στο μάρμαρο του άπνοου έρωτα
την λέξη “ΦΟΒΟΣ”.
Όπως και να ‘ναι, η λύπη της τρέφεται τώρα.
Απ’ το αδύναμον της επιθυμίας του σώματος
και απ’ την παράλυση των ημερών
που τα αισθήματα και οι αναμνήσεις
έγιναν πουλιά που έφυγαν πετώντας από μέσα της
παίρνοντας μαζί τους
το θάρρος
και τις καλές ελπίδες
Αφέθηκε στα χέρια μου η λύπη της
ζητώντας να γλιτώσει απ’ την χαρά.
Ιούνιος μήνας… κι είναι Χειμώνας.
Η διάρκεια είναι που κάνει την παύση σιωπή.
*Αρχίζω με το Σ’ αγαπώ |Σχέδια & Ποιήματα |Bibliotheque
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
