Εσύ κι ο γυμνός ύπνος σου. Δεν το γνωρίζεις.
Κοιμάσαι. Όχι. Δεν το γνωρίζεις. Εγώ ξαγρυπνάω,
κι εσύ, αθώα, κοιμάσαι κάτω από τον ουράνιο θόλο.
Εσύ στον ύπνο σου και τα πλοία στη θάλασσα.
Αέρινα κλειδιά σε φυλακές κενού σε κλείνουν,
σε περιορίζουν από μένα, σε κλέβουν. Πάγος, κρύσταλλα
αγέρα μέσα σε χίλια φύλλα. Όχι. Δεν υπάρχει
πέταγμα να υψώνει ίσαμε εσένα τις φτερούγες των πουλιών μου.
Να ξέρω πως εσύ κοιμάσαι, βέβαιη, ασφαλής
-πιστή κοίτη εγκατάλειψης, αγνή γραμμή-
τόσο κοντά στα αλυσοδεμένα χέρια μου.
Τι τρομερή σκλαβιά νησιώτη,
εγώ ξάγρυπνος, τρελός, στα απόκρημνα βράχια,
τα πλοία στη θάλασσα, εσύ στον ύπνο σου.
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
