Τα κουτάκια του μυαλού έπαιζαν το ρόλο του κριτή αποδοχής.
Μοίραζαν τις σκέψεις σε αναλογία 1×1.
Βάλλονταν συχνά να διαγράψουν κάθε ψήγμα κυκλικής διατομής.
Θέλανε να θέσουν παντού άκαμπτες ευθείες .
Μα δε μπορούσανε.
Γιατί το όμορφο όρια δε γνωρίζει.
Γεννιέται και πεθαίνει σε συνέχειες.
Η ομορφιά είναι δυσανάλογη.
Επιδεικτικά απροσδιόριστη.
Και κρύβεται.
Μάλλον στην ειλικρινή αποδοχή της ύπαρξής της μέσα μας.
Γράφει η Ζωή Αμοιρίδου.
Γεννήθηκε το 1999 στην Κέρκυρα, όπου και μεγάλωσε, ενώ από το 2017 μένει στη Θεσσαλονίκη όπου σπουδάζει στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας. Θέλει να γίνει ιστορικός τέχνης γιατί η τέχνη τη συγκινεί όσο τίποτα. Συμμετέχει εθελοντικά στο φεστιβάλ κινηματογράφου, στην ArtThessaloniki και στο OpenHouse. Τριγυρνά σε μουσεία και γκαλερί. Αγαπά τη φωτογραφία, τον κινηματογράφο ,τη λογοτεχνία και όποτε της έρθει γράφει και κανένα ποίημα. Της αρέσουν τα ταξίδια, οι βόλτες με φίλους, οι καφέδες σε τζαζ ρυθμούς και τα κρασιά με υπόκρουση Μάλαμα. Θέλει να συζητά, να γνωρίζει ανθρώπους που θαυμάζει, να κερδίζει γνώσεις. Κλαίει, όσο γελά. Πάρα πολύ.
Η στήλη της VitArt, είναι η προσπάθεια της να μιλήσει περί Τέχνης, για τα περί της Ζωής. Κάποτε σε πεζό λόγο, κάποτε σε ποιητικό.
