Χαρούμενοι λασπωμένοι άνθρωποι
Πίεζαν σύννεφα να δουν σταγόνες
Να τους ξεπλένουν στην όμορφη σιγή του κόσμου.
Χαρούμενοι νέοι που γύρευαν ομορφιά σε νερά πράσινα.
Ανάσαιναν ξεψυχισμένα.
Ήθελαν να δουν πως θα ήταν να ‘ναι αθάνατοι.
Σε φυγή να χάνουν τα σχήματα τους.
Να γίνουν υδαρής λάσπη.
Ένα με τα χώματα που τους έκαναν ανθρώπους.
Και που τα είχαν ξεχάσει.
Γιατί έπρεπε να ξεχνούν και να μη χρωστούν.
Ήταν όμορφη η φυγή.
Θα μέναν πάντα εκεί.
Μα ήταν νέοι κι έπρεπε να βιαστούν.
Γεννήθηκε το 1999 στην Κέρκυρα, όπου και μεγάλωσε, ενώ από το 2017 μένει στη Θεσσαλονίκη όπου σπουδάζει στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας. Θέλει να γίνει ιστορικός τέχνης γιατί η τέχνη τη συγκινεί όσο τίποτα. Συμμετέχει εθελοντικά στο φεστιβάλ κινηματογράφου, στην ArtThessaloniki και στο OpenHouse. Τριγυρνά σε μουσεία και γκαλερί. Αγαπά τη φωτογραφία, τον κινηματογράφο ,τη λογοτεχνία και όποτε της έρθει γράφει και κανένα ποίημα. Της αρέσουν τα ταξίδια, οι βόλτες με φίλους, οι καφέδες σε τζαζ ρυθμούς και τα κρασιά με υπόκρουση Μάλαμα. Θέλει να συζητά, να γνωρίζει ανθρώπους που θαυμάζει, να κερδίζει γνώσεις. Κλαίει, όσο γελά. Πάρα πολύ.
Η στήλη της VitArt, είναι η προσπάθεια της να μιλήσει περί Τέχνης, για τα περί της Ζωής. Κάποτε σε πεζό λόγο, κάποτε σε ποιητικό.
