Είναι δύσκολο.
Είναι δύσκολο ν’ αφήσεις του κορμιού σου τις αισθήσεις.
Άλλους τρόπους ν’ αγαπήσεις και να τους συνηθίσεις.
Είναι δύσκολο να ζεις μόνη στο σκοτάδι με τη βουή της σιωπής τραγούδι.
Τη ζωή σου με τοίχους ορισμένη ν’ αντικρύζεις.
Και να σιωπάς.
Είναι δύσκολο.
Είναι δύσκολο ν’ αφήνεις τα χαράγματα σου για να βρεις χαραυγές ημερών.
Ποιήματα χαράς να γράψεις να χεις συντροφιά στο φως.
Είναι δύσκολο να χαμογελάς στα περάσματα της ομορφιάς.
Πειράγματα να κάνεις στα παιδιά που σφίγγουν τις γροθιές τους.
Και να μιλάς.
Είναι δύσκολο.
Είναι δύσκολο να περπατάς σε δρόμους περπατημένους από πολλούς.
Τα περάσματα αποδημητικών σκιών ν’ ακολουθείς πιστά.
Είναι δύσκολο να στέκεσαι όρθια περαστική για να περιμένεις.
Αναμονές να σε αφήνουν πάντα πιο μόνη από πριν.
Και να ελπίζεις.
Είναι δύσκολο.
Είναι δύσκολο να χάνεις σε κερδισμένα παιχνίδια του μυαλού.
Παρτίδες να χάνεις συνειδητά μη και σε πιστέψεις.
Είναι δύσκολο να μείνεις πηγή έμπνευσης ξεχασμένων τετραδίων.
Σκίτσα ανθρώπων να μείνουν ατελεύτητα για να μη μείνεις.
Και να φεύγεις.
*Ευχαριστώ πολύ τη Λύκα Άλκηστη για την παραχώρηση της φωτογραφίας.
Γράφει η Ζωή Αμοιρίδου.
Γεννήθηκε το 1999 στην Κέρκυρα, όπου και μεγάλωσε, ενώ από το 2017 μένει στη Θεσσαλονίκη όπου σπουδάζει στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας. Θέλει να γίνει ιστορικός τέχνης γιατί η τέχνη τη συγκινεί όσο τίποτα. Συμμετέχει εθελοντικά στο φεστιβάλ κινηματογράφου, στην ArtThessaloniki και στο OpenHouse. Τριγυρνά σε μουσεία και γκαλερί. Αγαπά τη φωτογραφία, τον κινηματογράφο ,τη λογοτεχνία και όποτε της έρθει γράφει και κανένα ποίημα. Της αρέσουν τα ταξίδια, οι βόλτες με φίλους, οι καφέδες σε τζαζ ρυθμούς και τα κρασιά με υπόκρουση Μάλαμα. Θέλει να συζητά, να γνωρίζει ανθρώπους που θαυμάζει, να κερδίζει γνώσεις. Κλαίει, όσο γελά. Πάρα πολύ.
Η στήλη της VitArt, είναι η προσπάθεια της να μιλήσει περί Τέχνης, για τα περί της Ζωής. Κάποτε σε πεζό λόγο, κάποτε σε ποιητικό.
