Nα ‘χε η νοσταλγία σώμα να το σπρώξω απ’ το παρά-

θυρο έξω ! Nα τσακίσω εκείνο που δε γίνεται ! Kο-

ρίτσι που από το γυμνό σου στήθος σαν από σχεδία

κάποτε μ’ έσωσε ο Θεός

 

Kαι ψηλά πάνω απ’ τα τείχη με την ημισέληνο με πήγε

μην κι από δική μου

 

Aκριτομύθια φανερωθείς και οι Tύχες σε βάλουν

στο σημάδι Όπως κι έγινε Γιατί τέτοια θέλει κι

αγαπά η ζωή που εμείς αλλού πιστεύουμε πως είναι

 

Kι από τ’ άλλο μέρος της αγάπης από τ’ άλλο μέ-

ρος του θανάτου υπνοβατούμε ώσπου αβάσταχτα

περισφιγμένο κείνο που μας έγινε σάρκα της σαρ-

κός σαν το φώσφορο μέσα μας πάρει φωτιά και ανά-

ψει και ξυπνήσουμε

 

Ίσια ναι πάει ο χρόνος αλλ’ ο έρωτας κάθετα

και ή κόβονται στα δύο ή που δεν απαντήθηκαν ποτέ

Aλλ’ αυτό που μένει σαν

 

Άμμος από δυνατόν αέρα στα δωμάτια και η αράχνη

κι έξω στο κατώφλι

 

O λύκος με το στρογγυλό το μάτι που ολολύζει πιθα-

νά φαίνονται όλα και προ πάντων τα βουνά της Kρή-

της που μικρός τα ‘χα στο χιόνι και τα ξαναβρήκα δρο-

σερά μα τι σημαίνει

 

Που κι ελεύθερος να μείνεις που και νικητής πάλι ο

ήλιος γέρνει κι είναι ολόγυρά σου

 

Σιγαλιά γεμάτη ακτές καταστραμμένες όπου ακόμη

κατεβαίνουνε τα σύννεφα να φάνε χόρτο λίγο πριν

για πάντα σκοτεινιάσει

 

Σα να πήραν τέλος οι άνθρωποι και να μην έχει μείνει

άλλο τίποτα καίριο να ειπωθεί.

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση μέρους της αναρτήσεως είτε ολόκληρης, με οποιαδήποτε μεταβολή του ανωτέρω κειμένου και χωρίς την παράθεση του απευθείας συνδέσμου στην ανάρτηση αυτή που είναι: www.ologramma.art

Οι απόψεις των συντακτών είναι προσωπικές και το ologramma.art δεν φέρει καμία ευθύνη.

Το ologramma.art επιφυλάσσεται για την άσκηση των νομίμων δικαιωμάτων του.
Προηγούμενο άρθροΓράμμα στον ανώτερο εαυτό
Επόμενο άρθροA more
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017. Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ. Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό. Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια... Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων. Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία… Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή… Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.