Θυμάσαι τότε
μες στο χειμώνα
που φτάσαμε στο νησί;
Η θάλασσα μας ύψωνε
ένα κύπελλο ψύχους.
Στους τοίχους τα αναρριχητικά
σιγομουρμούριζαν αφήνοντας
να πέφτουν σκορόχρωμα φύλλα
στο πέρασμά μας,
ήσουν κι εσύ ένα μικρό φύλλο
που έτρεμε στο στήθος μου.
Ο άνεμος της ζωής σε είχε βάλει εκεί.
Δε σε είχα δει απ’ την αρχή: δεν ήξερα
ότι προχωρούσες μαζί μου,
μέχρι που οι ρίζες σου
τρύπησαν το στήθος μου,
τρύπησαν το στήθος μου,
ενώθηκαν με τα νήματα του αίματός μου,
μίλησαν με τα χείλη μου,
άνθισαν μαζί μου.
Έτσι υπήρξε η παρουσία σου απαρατήρητη,
φύλλο ή κλαδί αόρατο,
και γέμισε ξαφνικά
η καρδιά μου καρπούς και ήχους.
Κατοίκησες το σπίτι
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
