Στο στέρνο της φορά μαργαριτάρια που της είχε αφήσει η γιαγιά της για να τη θυμάται.
Ξεχνά στην άκρη του κρεβατιού της διπλωμένο το φουλάρι που τη ζεσταίνει συνήθως.
Είναι η μέρα που θυμάται πως πρέπει να νιώθει όμορφη πιο συχνά.
Πως πρέπει να φοράει το κόκκινο κραγιόν της σχεδόν καθημερινά.
Να αφήνει πότε πότε τη γνώριμη της ζεστασιά για να νιώσει λίγο τον αέρα στο δέρμα της.
Αυτό που τόσο μισεί.
Γιατί φιλοξενεί κι αυτή και τη θλιμμένη της ύπαρξη.
Ας έμενε λοιπόν, ξεχασμένη για λίγο η θαλπωρή του υφάσματος.
Να θυμηθεί το σώμα τι πάει να πει κτύπος σε κενό αέρος.
Γεννήθηκε το 1999 στην Κέρκυρα, όπου και μεγάλωσε, ενώ από το 2017 μένει στη Θεσσαλονίκη όπου σπουδάζει στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας. Θέλει να γίνει ιστορικός τέχνης γιατί η τέχνη τη συγκινεί όσο τίποτα. Συμμετέχει εθελοντικά στο φεστιβάλ κινηματογράφου, στην ArtThessaloniki και στο OpenHouse. Τριγυρνά σε μουσεία και γκαλερί. Αγαπά τη φωτογραφία, τον κινηματογράφο ,τη λογοτεχνία και όποτε της έρθει γράφει και κανένα ποίημα. Της αρέσουν τα ταξίδια, οι βόλτες με φίλους, οι καφέδες σε τζαζ ρυθμούς και τα κρασιά με υπόκρουση Μάλαμα. Θέλει να συζητά, να γνωρίζει ανθρώπους που θαυμάζει, να κερδίζει γνώσεις. Κλαίει, όσο γελά. Πάρα πολύ.
Η στήλη της VitArt, είναι η προσπάθεια της να μιλήσει περί Τέχνης, για τα περί της Ζωής. Κάποτε σε πεζό λόγο, κάποτε σε ποιητικό.
