η γυναίκα ίσα που νοιώθει
το θρόισμα της νύχτας
είναι ντυμένη όμορφα, γιορτινά
και το ανεπαίσθητο άγγιγμα του ’22
γνέφει, καραδοκεί
το φρικιαστικό γράπωμα του ’22
το “πειραγμένο“ ποτό του ’22
και μετά κάποια σουίτα…
σουίτα κάπου στην πόλη…
και ύστερα το ξύπνημα
που με το ζόρι προφέρει:
“που βρίσκομαι;“
άτυχη προσπάθεια για flashback
και το σκοτάδι καταπίνει το σκοτάδι
το μαύρο θεριεύει και αλλάζει φόρεμα
και το μαύρο ντύνεται πένθιμα
μια τζούρα από ποτό
αχλή να μουτζουρώνει 2-3 «ομορφόπαιδα»
μια τζούρα τσιγάρο
άτυχη προσπάθεια για flashback
και πάλι: “που βρίσκομαι;“
θραύσματα γυαλιά απ’ το ποτήρι
κηλίδες αίμα
που ξεκινούν από τα μάγουλα
σταγόνες δάκρυα
σπαρμένα στο κορμί
κι ένα γράμμα που ακουμπά
στο μαξιλάρι κάποιας σουίτας,
κάπου στην πόλη:
“έτυχε να είμαι εγώ, έτυχε να είμαι 24 ετών“
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
