Σε στιγμές αφηρημένες στις άκρες της ψυχής
ζήτησες εξιλέωση.
Κρέμασες παράπονα της ζωής που δε θέλησες
σε καλογέρους ξενιτεμένων κορμών.
Ήθελες να νιώσεις θνητή.
Έτοιμη να ξαναρχίσεις να ζεις
μια ζωή που δεν ορίζουν όρια
μα ματιές συναισθημάτων.
Ανθρώπων που διεκδίκησες.
Δε βρέθηκαν κατ’ ανάγκην.
Μίλησες με ψιθύρους και σε άκουσαν.
Έπρεπε μάλλον να χαθείς
για να βρεθείς
πρώτη φορά μετά από καιρό.
*
Φωτογραφία: Πάνος Κόφφας
Ευχαριστίες για την παραχώρηση της φωτογραφίας στην Εξηνταβελώνη Νατάσα.
Γράφει η Ζωή Αμοιρίδου.
Γεννήθηκε το 1999 στην Κέρκυρα, όπου και μεγάλωσε, ενώ από το 2017 μένει στη Θεσσαλονίκη όπου σπουδάζει στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας. Θέλει να γίνει ιστορικός τέχνης γιατί η τέχνη τη συγκινεί όσο τίποτα. Συμμετέχει εθελοντικά στο φεστιβάλ κινηματογράφου, στην ArtThessaloniki και στο OpenHouse. Τριγυρνά σε μουσεία και γκαλερί. Αγαπά τη φωτογραφία, τον κινηματογράφο ,τη λογοτεχνία και όποτε της έρθει γράφει και κανένα ποίημα. Της αρέσουν τα ταξίδια, οι βόλτες με φίλους, οι καφέδες σε τζαζ ρυθμούς και τα κρασιά με υπόκρουση Μάλαμα. Θέλει να συζητά, να γνωρίζει ανθρώπους που θαυμάζει, να κερδίζει γνώσεις. Κλαίει, όσο γελά. Πάρα πολύ.
Η στήλη της VitArt, είναι η προσπάθεια της να μιλήσει περί Τέχνης, για τα περί της Ζωής. Κάποτε σε πεζό λόγο, κάποτε σε ποιητικό.
