Αν ήταν λουλούδια οι κιμωλίες, θα ήταν μπιγκόνιες.
Γράφανε και σβήνανε αναμνήσεις που αριθμούσαν από τα 15 τους έτη.
Στους κύκλους των χρόνων φυσούσαν τα υπολείμματα σκόνης που άφηναν πίσω, όσο προχωρούσαν.
Δεν ήταν πάντα μαζί.
Ήταν όμως πληγωμένες από κοινούς πίνακες που χάραξαν και που τις χάραξαν.
Ερωτήματα σκόρπιζαν ανάμεσα τους να γδέρνουν τις αμφιβολίες τους.
Όποτε βρισκόντουσαν, αγκαλιαζόντουσαν σφιχτά να καμπυλώσουν τις ευθείες τους.
Αποχαιρετιζόντουσαν δακρυσμένες, με υπόσχεση να ξαναγράψουν ταυτοχρόνως.
Ιστορίες, ανθρώπους, τραγούδια.
Μείνανε να απορούνε πώς θα αγαπιούνται, όταν θα έχουν θρυμματιστεί απ’ τη στοργή.
*Ευχαριστώ τις Κιμωλίες για τις στιγμές.
*Ξεχωριστό και μεγάλο ευχαριστώ στον Κωνσταντίνο Μαστορογιάννη που επιμελήθηκε το κολλάζ της εικόνας εξωφύλλου.
Γεννήθηκε το 1999 στην Κέρκυρα, όπου και μεγάλωσε, ενώ από το 2017 μένει στη Θεσσαλονίκη όπου σπουδάζει στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας. Θέλει να γίνει ιστορικός τέχνης γιατί η τέχνη τη συγκινεί όσο τίποτα. Συμμετέχει εθελοντικά στο φεστιβάλ κινηματογράφου, στην ArtThessaloniki και στο OpenHouse. Τριγυρνά σε μουσεία και γκαλερί. Αγαπά τη φωτογραφία, τον κινηματογράφο ,τη λογοτεχνία και όποτε της έρθει γράφει και κανένα ποίημα. Της αρέσουν τα ταξίδια, οι βόλτες με φίλους, οι καφέδες σε τζαζ ρυθμούς και τα κρασιά με υπόκρουση Μάλαμα. Θέλει να συζητά, να γνωρίζει ανθρώπους που θαυμάζει, να κερδίζει γνώσεις. Κλαίει, όσο γελά. Πάρα πολύ.
Η στήλη της VitArt, είναι η προσπάθεια της να μιλήσει περί Τέχνης, για τα περί της Ζωής. Κάποτε σε πεζό λόγο, κάποτε σε ποιητικό.
