Κορίτσι μου σαρακηνό και σβέλτο,

ο ήλιος που δένει τους καρπούς,

που σφίγγει το στάρι μες στα στάχια,

που ακονίζει τον αθέρα του σίδερου,

έπλασε και το έκπαγλο κορμί σου και τα πάμφωτα μάτια σου,

έπλασε και το στόμα σου με το νερένιο χαμόγελο.

Σκοτεινός, νυχτερινός ο ήλιος νανουρίζεται στους βοστρύχους

της αράπικης χαίτης σου, όταν ανοίγεις εσύ την αγκάλη σου.

Παίζεις με τον ήλιο σα να είναι ρυάκι που κυλάει

κι εκείνος σου αφήνει στα μάτια σου δυο σκούρους νερόλακκους.

Κορίτσι μου σαρακηνό και σβέλτο,

τίποτα εδώ δεν με οδηγεί κοντά σου.

Σα πάντα σου με διώχνουνε μακριά, σαν σε καταμεσήμερο.

Είσαι η αλλοπαρμένη νιότη της μέλισσας.

η μέθη των κυμάτων, η ρώμη του καρπισμένου σταχιού.

Η έρημη καρδιά μου σ’ αναζητάει, χωρίς βαρκούλα και πανί.

το αγαπάω εγώ το έκπαγλο σώμα σου,

τη γλυκιά, την απαλή φωνή σου.

Σαρακηνή μου πεταλούδα εσύ, θωπευτική και άτρεπτη

σαν τα γεννήματα και σαν τον ήλιο, σαν παπαρούνα και σα νερό.


 

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση μέρους της αναρτήσεως είτε ολόκληρης, με οποιαδήποτε μεταβολή του ανωτέρω κειμένου και χωρίς την παράθεση του απευθείας συνδέσμου στην ανάρτηση αυτή που είναι: www.ologramma.art

Οι απόψεις των συντακτών είναι προσωπικές και το ologramma.art δεν φέρει καμία ευθύνη.

Το ologramma.art επιφυλάσσεται για την άσκηση των νομίμων δικαιωμάτων του.
Προηγούμενο άρθροΚόκκινες λέξεις
Επόμενο άρθρο |Giovanni Verga
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017. Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ. Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό. Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια... Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων. Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία… Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή… Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.