Δώσ’ μου το χέρι σου
και θα σε μάθω να φυτεύεις λιόδεντρα
με θέρμη ανίσκιωτη και πόδια γυμνά
κάτω απ’ το βουερό σμήνος των ατσάλινων πουλιών.
Θα δεις, δε θα ‘μαστε μονάχοι,
πληγωμένος από πάνω μας
θα φέγγει ο Αποσπερίτης
να μας θηλάζει στα θεμέλια του άγονου καιρού.
Κι αν στάξει γάλα στο τρύπιο σου πουκάμισο
-εκεί, στο σημείο της καρδιάς-, δεν πειράζει,
ο πνιγερός χειμώνας βράζει τώρα ανήμπορος στο τσουκάλι του,
κι έτσι δε θα κρυώσεις.
Τούτη η σταγόνα κρασί
που στάξαμε στις φλέβες του κόσμου
έσβησε τον Αποσπερίτη.
Βρήκαμε τη στάχτη μέσα στο παλιό πιθάρι
θαμμένο στην αφιλόξενη στέπα.
Το φως κάθε μέρα χαμηλώνει.
Δώσ’ μου λοιπόν το χέρι σου…
Ρωσο-Ουκρανικός Πόλεμος 2022
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1999. Είναι φοιτήτρια του τμήματος Φαρμακευτικής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Το ενδιαφέρον και η προσήλωσή της στο αντικείμενο σπουδών της, στον άνθρωπο και την υγεία, είναι αδιαμφισβήτητα και άμεσα συνυφασμένα με το ανήσυχο πνεύμα της. Ωστόσο, από πολύ μικρή ηλικία πίστεψε στη δύναμη της συγγραφικής πένας, γιατί ένιωσε πως οι λέξεις αναπνέουν, ενώ στοιβαγμένες στη σειρά, αποκτούν ένα βάθος ασύλληπτο. Έτσι, έχει επιλέξει να πορεύεται παρέα με το αστείρευτο μεράκι της, την τέχνη της γραφής και ιδιαίτερα της ποίησης. Έχει παρακολουθήσει μαθήματα δημιουργικής γραφής και έχει συμμετάσχει σε μαθητικούς λογοτεχνικούς διαγωνισμούς, σε ορισμένους εκ των οποίων διακρίθηκε. Υπήρξε μέλος της συγγραφικής ομάδας στο blog του TEDxUoM 2019. Τον περασμένο χρόνο ένα ποίημά της συμπεριλήφθηκε σε έντυπη ποιητική συλλογή.
Πέρα από την ποίηση και τη λογοτεχνία, αγαπά τις ξένες γλώσσες, τα ταξίδια, την έντεχνη μουσική και τις τέχνες στο σύνολό τους, με ιδιαίτερη αδυναμία στο θέατρο, χάρη στον ιδιαίτερο παλμό και τη μαγεία του. Νοσταλγική και ταυτόχρονα αεικίνητη, απεχθάνεται τη στασιμότητα και πιστεύει στη ζωή και το φως. Όπως άλλωστε της αρέσει να δανείζεται από το Γ. Ρίτσο: «Εμείς δεν ξέρουμε τι είναι η ομίχλη. Εμείς που λες όλα τα φτιάχνουμε στο φως.»
