Είδες τον πόνο σου κατάματα.
Για δύο μάτια ψυχής
γκρεμίζεις ουρανούς,
ξυπνάς συνειδήσεις.
Ξύνεις την πληγή σου
για τη δικαιοσύνη μιας ζωής.
Πέθανες σε μια στιγμή.
Μα ιστάμενη σήμερα,
γυρεύεις λευτεριά.
Πλάι σε κάθε γυναίκα που πονά,
στέκεσαι δίπλα.
Κλαις γιατί θυμάσαι.
Πονάς γιατί ό, τι αγάπησες στο σκοτώσανε.
Πονάς γιατί είσαι Μάνα,
μα η αγκαλιά σου είναι άδεια.
Στη φιγούρα σου μιλώ και δακρύζω.
Γιατί πόνο μάνας δε γνωρίζω,
μα φοβάμαι μη τον ζήσω.
*Ευχαριστώ τη Μαρίνα Κιηγμά για την παραχώρηση της φωτογραφίας.
Γράφει η Ζωή Αμοιρίδου.
Γεννήθηκε το 1999 στην Κέρκυρα, όπου και μεγάλωσε, ενώ από το 2017 μένει στη Θεσσαλονίκη όπου σπουδάζει στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας. Θέλει να γίνει ιστορικός τέχνης γιατί η τέχνη τη συγκινεί όσο τίποτα. Συμμετέχει εθελοντικά στο φεστιβάλ κινηματογράφου, στην ArtThessaloniki και στο OpenHouse. Τριγυρνά σε μουσεία και γκαλερί. Αγαπά τη φωτογραφία, τον κινηματογράφο ,τη λογοτεχνία και όποτε της έρθει γράφει και κανένα ποίημα. Της αρέσουν τα ταξίδια, οι βόλτες με φίλους, οι καφέδες σε τζαζ ρυθμούς και τα κρασιά με υπόκρουση Μάλαμα. Θέλει να συζητά, να γνωρίζει ανθρώπους που θαυμάζει, να κερδίζει γνώσεις. Κλαίει, όσο γελά. Πάρα πολύ.
Η στήλη της VitArt, είναι η προσπάθεια της να μιλήσει περί Τέχνης, για τα περί της Ζωής. Κάποτε σε πεζό λόγο, κάποτε σε ποιητικό.
